نوشکفته. [ ن َ / نُو ش ِ ک ُ ت َ / ت ِ ] ( ن مف مرکب ) تازه شکفته شده. گل یا غنچه ای که به تازگی باز شده و در کمال طراوت و شادابی است :
روی تو چون شنبلید نوشکفته بامداد
روی من چون شنبلید پژمریده در چمن.
منوچهری.
که آن نوشکفته گل نورسید
همی گشت از باد چون شنبلید.
؟ ( از لغت اسدی ).
ای گل خندان نوشکفته نگه دار
خاطر بلبل که نوبهار نماند.
سعدی.