نوش کردن

( مصدر ) ۱ - آشامیدن نوشیدن : (( چون ساعتی دیر شراب نوش کردندی ... ) ) ۲ - بلذت

نوش کردن. [ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) آشامیدن. نوشیدن :
بسش آفرین خواند بر فر و هوش
به یادش یکی جام می کرد نوش.جم اندیشه از دل فراموش کرد
سه جام می از پیش نان نوش کرد.گر ز تلخی قدح می به مثل زهر شود
ما به دیدار خداوند جهان نوش کنیم.کسی که باده کین تو نوش خواهد کرد
ز شوربختی دردی خورد هم از سر دن.زهر سفر نوش کن اول چو خضر
پس برو و چشمه حیوان طلب.به یاد شاه می کردند می نوش
نهاده چون غلامان حلقه در گوش.نظامی جام وصل آنگه کنی نوش
که بر یادش کنی خود را فراموش.سماع ارغنونی گوش می کرد
شراب ارغوانی نوش می کرد.یک قدح می نوش کن بر یاد من
گر همی خواهی که بِدْهی داد من.یاری آن است که زهر از قبلش نوش کنی
نه چو رنجی رسدت یار فراموش کنی.خون دل از ساغر جان کرده نوش
حلقه شده بر در دردی فروش.ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
تا ساغرت پُر است بنوشان ونوش کن.غیر می هرچه کنم نوش وبال است مرا
می اگر خون فرشته ست حلال است مرا.|| به لذت نوشیدن. ( فرهنگ فارسی معین ). رجوع به معنی قبلی و شواهد ذیل آن شود.