<div class="boxBd"><b>( خدة )</b> خدة. [ خ ُ دْ دَ ] ( ع اِ ) رخسار. گونه. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از تاج العروس ). ج ، خُدَد. ( از آنندراج ): و هما خدیان. ( از منتهی الارب ) ( از متن اللغة ). || گود راز در زمین. ج ، خدد. ( از منتهی الارب ).</div>

( خدة ) خدة. [ خ ُ دْ دَ ] ( ع اِ ) رخسار. گونه. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از تاج العروس ). ج ، خُدَد. ( از آنندراج ): و هما خدیان. ( از منتهی الارب ) ( از متن اللغة ). || گود راز در زمین. ج ، خدد. ( از منتهی الارب ).

لغت نامه دهخدا

<div class="boxBd">رخسار گونه</div>

فرهنگ فارسی

<p><span class=""hl"">خدة.</span> [ خ ُ دْ دَ ] (ع اِ) رخسار. گونه . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس ). ج ، خُدَد. (از آنندراج ): و هما خدیان . (از منتهی الارب ) (از متن اللغة). || گود راز در زمین . ج ، خدد. (از منتهی الارب ).<br></p>

خدة. [ خ ُ دْ دَ ] (ع اِ) رخسار. گونه . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس ). ج ، خُدَد. (از آنندراج ): و هما خدیان . (از منتهی الارب ) (از متن اللغة). || گود راز در زمین . ج ، خدد. (از منتهی الارب ).

خده

فرهنگ فارسی

لغت نامه دهخدا