نالش

( اسم ) ۱ - عمل نالیدن ناله :[ بلبلان رادیدم که بنالش در آمده بودندازدرخت و کبکان ازکوه وغوکان در آب وبهائم ازبیشه .] ۲ - شکایت گله : چه باید نازش ونالش باقبالی و ادباری که تارهم زنی دیده نه این بینی نه آن بینی . ( سنائی )

(ل ) (اِمص . ) نالیدن ، ناله و زاری .

نالش. [ ل ِ] ( اِمص ) ناله. آواز بلند که از سوز دل برآید. ( بهار عجم ) ( آنندراج ). زاری. فریاد و گریه با بانگ. نالیدن. ( از ناظم الاطباء ). آه و زاری. ناله :
بدو گفت رستم که نالش چه سود
که از آسمان بودنی کار بود.نالشی چند مانده نال شده
خاک در دیده ٔخیال شده.چنان نالید کز بس نالش او
پشیمان شد سپهر از مالش او.آزاددلان گوش به مالش دادند
وز حرت و غم سینه به نالش دادند.بلبلان را دیدم که به نالش درآمده بودند از درخت. ( گلستان ).
خلق را بر نالش من رحمت آمد چند بار
خود نگوئی چند نالد سعدی غمگین من.شب آنجا بیفکند و بالش نهاد
روان دست در بانگ و نالش نهاد. || شکْوه. شکایت. گله. ( از ناظم الاطباء ). گلایه. اشتکاء :
چه باید نازش و نالش به اقبالی و ادباری
که تا برهم زنی دیده نه این بینی نه آن بینی.داد مرا روزگار مالش دست جفا
با که توانم نمود نالش از این بی وفا.نالش بکر خاطرم ز قضاست
گله شهربانو از عُمَر است.نالش از آسمان کنم نی نی
کآسمان هم به نالش از خوی تست.- نالش زدن ؛ نالش کردن. ناله کردن و فغان و شکایت کردن :
فریاد از آن دلی که به فریاد هر شبی
نالش بدرد از آن سر زلف دوتا زند.- نالش گرفتن ؛ نالیدن. شروع به نالش کردن. نالیدن گرفتن. سر به ناله گذاشتن :
به هوش آمد و باز نالش گرفت
بر آن پور کشته سگالش گرفت.

ناله وزاری.

/naalesh/ آه و ناله - ناله ی ناشی از درد بیماری