قل هو الله احد

بگو او خداون واحد و یکتا است

بگو هو و الله احد یا یکی اند. این آیه توسط پیامبر اسلام خطاب به سه قوم عرب و یهود و پارس بیان گشته است. قوم عرب برای نامگذاری خداوند متعال از واژه الله استفاده میکردند و قوم یهود از واژه یَهوَ و قوم پارس از واژه اَهو به معنای هوی آغازین یا ازلی. هو نام خداوند ( خدای پدر ) به زبان قوم فارسی زبان ایلام ( elam : ایل عام ) بوده و مقر حکمروایی زمینی او در پانتئون یا مجمع خدایان شهر های فرا باستانی شوش و اِشان در استان های خوزستان و فارس امروز بوده است. قوم سامی اکّد ( akkad یا ak kad : به معنی قد کوتاه ) کلمه هو را به یَهوَ ( یا هو : ای هو یا ای خدا ) تبدیل نمود. زرتشت آنرا به اَهو تبدل کرد و پسوند ( را مزدا ) را به آن اضافه نمود. را در زبان فارسی ماقبل زرتشت و فارسی امروز نشانه مفعول بی واسطه می باشد و نوشتار و تلفظ اصلی و اولیه پسوند مزدا به شکل مَزِدا بوده است که ریشه در مصدر زِدودن یا پاک کردن دارد. لذا معنی اصلی و ریشه ای اهورامزدا عبارت بوده است از : هو آغازین یا ازلی را از یاد نبر بلکه آنرا به خاطر بسپار. عنوان اوستا هم در اصل و ریشه به صورت " هو ستا " بوده است که دو معنی داشته است ؛ یکی امری یعنی هو را ستایش کن و دیگری خبری یعنی ستاینده هو. در عصر پیامبر اسلام بر روی دو واژه الله و هو بین اندیشمندان این سه قوم، نزاع و جنجال وجود داشته است که کدام یک از این دو لفظ برای نامگذاری قادر مطلق می تواند صحیح و حقیقت داشته باشد؟ پیامبر اسلام هم با مهربانی و درایّت حکیمانه خاص خویش خطاب به آنان فرموده است : بگوئید هو و الله هردو یکی اند. اما با این وجد فقط اللهِ قوم عرب الصمد است و نه هو قوم یهود و پارس. و این موضوع از آن زمان تاکنون باعث نگرانی و تشویش خیال و نارضایتی این دو قوم بخصوص قوم یهود گردید.