رابرت یکم

رابرت یکم (اسکاتلند). رابرت یکم (به انگلیسی: Robert I) با نام اصلی رابرت هشتم دی بروس (به انگلیسی: Robert VIII de Bruce) یا رابرت بروس (به انگلیسی: Robert the Bruce) (زادهٔ ۱۱ ژوئیه ۱۲۷۴ - درگذشتهٔ ۷ ژوئن ۱۳۲۹) پادشاه اسکاتلند از ۱۳۰۶ تا هنگام مرگش در ۱۳۲۹ بود. او را قهرمان جنگ های استقلال خواهی اسکاتلند می شناسند زیرا او برای رهایی اسکاتلند از سلطهٔ انگلیسی ها با ویلیام والاس همراه شد و علیه آنان جنگید. رابرت یکم چندین بار از ارتش شاه ادوارد یکم شکست خورد اما سرانجام در ۱۳۱۴ توانست نیروهای انگلیسی را در نبرد بنوک بورن شکست دهد و پس از آن استقلال اسکاتلند در ۱۳۲۸ و با امضای عهدنامهٔ ساوث هامپتون از سوی انگلستان به رسمیت شناخته شد.
بروس ها از اقوام آنگلو-نورمنی بودند که در اوایل سدهٔ دوازدهم به اسکاتلند آمده و از طریق ازدواج، جزو وابستگان خانوادهٔ سلطنتی آن سرزمین به شمار می رفتند. در ۱۲۹۰ رابرت ششم دی بروس، پدربزرگ رابرت یکم، مدعی تاج و تخت پادشاهی اسکاتلند شد که بی جانشین مانده بود. اما ادوارد یکم، پادشاه انگلستان که مدعی داشتن برتری فئودالی بر اسکات ها بود در این کار دخالت کرده و تاج پادشاهی را به جان دی بالیول اهدا نمود.
هشتمین رابرت دی بروس در ۱۲۷۴ زاده شد و پدرش هفتمین رابرت دی بروس (درگذشتهٔ ۱۳۰۴)، ارل کاریک در ۱۲۹۲ به نفع او استعفا داد و پسرش رابرت هشتم دی بروس در همان سال و با عنوان ارل کاریک، نسبت به انگلستان و شاه ادوارد یکم سوگند وفاداری خورد. اما دیری نگذشت که او نیز به قیام اسکاتلندی ها به رهبری ویلیام والاس علیه سلطهٔ انگلیسی ها پیوست.
رابرت بروس در فوریهٔ ۱۳۰۶ و طی مشاجره ای با رقیب سیاسیش جان کامین، برادرزادهٔ جان دی بالیول او را در کلیسای فرانسیس مقدس در دامفرایز کشت. او سپس رعایای خود را در مکانی به نام اسکون گرد آورد و به عنوان پادشاه اسکاتلند در ۲۵ مارس همان سال تاج گذاری کرد.