رکون

( مصدر ) ۱ - آسودن آسایش یافتن . ۲ - آرام گرفتن آرام یافتن .

(رُ ) [ ع . ] (مص ل . ) ۱ - آسودن ، آرام یافتن . ۲ - به سوی کسی یا چیزی متمایل شدن .

رکون. [ رُ] ( ع مص ) میل کردن بسوی کسی و آرمیدن. قال اﷲ تعالی : و لاترکنوا الی الذین ظلموا فتمسکم النار ( قرآن 113/11 ). ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). آرام گرفتن و میل کردن به چیزی. ( آنندراج ) ( غیاث اللغات ). میل کردن به چیزی. ( از ترجمان جرجانی چ دبیرسیاقی 53 ). میل کردن بسوی کسی و آرام شدن. و از آن است : «هو راکن الی فلان و راکن الیه ». ( از اقرب الموارد ). چسبیدن. ( تاج المصادر بیهقی ). چفسیدن. گراییدن و میل کردن.
- رکون داشتن ؛ میل داشتن. اعتماد داشتن :
وصف حیوانی بود بر زن فزون
زآنکه سوی رنگ و بو دارد رکون. || ( اِمص ) اطمینان. سکون. ( یادداشت مؤلف ) :
ذره ای بالا و آن دیگر نگون
جنگ فعلی شان ببین اندررکون.پس نشان نشف آب اندر غصون
آن بود که می نجنبد در رکون.

۱. متمایل شدن به سوی کسی یا چیزی.
۲. آرام گرفتن، آرام یافتن.

/rakoon/ از توابع دهستان جلال ازرک جنوبی بابل