تداعی گرایی (انگلیسی: Associationism) ایده ای است که می گوید حضور یک رویداد یا تجربه در ذهن موجب می شود رویداد یا تجربه دیگری که به آن شباهت دارد، در ذهن تداعی شود.
فرض کنید فردی یک میوه ترش را که باعث ترشح زیاد بزاق دهان می شود، بخورد. این تجربه در ذهن او باقی می ماند. حال پس از مدتی اگر همان شخص یک فرد دیگر را در حال خوردن یک میوه ترش ببیند یا به یاد آن میوه ترش بیفتد، ممکن است باز هم در دهانش بزاق ترشح شود.
به باور این مکتب، محتوای ذهن از هم خوانی اندیشه ها و تصورات تشکیل شده است. تصوراتی که قالب های خیال را می سازند، اساساً از راه ادراک حسی و حواس مختلف حاصل می شوند. تصوراتی که هم زمان باشند، بدون توجه به نوعشان زودتر تداعی می شوند تا آنها که با اختلاف زمانی و گسسته به ذهن می رسند. مکتب تداعی گرایی قائل به تفاوت های ذاتی ارثی در ذهن نیست و فقط تجربه را ملاک ایجاد تفاوت های فردی می داند. نتیجه ای که از این مکتب می توان به دست آورد این است که ادعا می کند: «نوع تجربه خاص، موجب تفاوت بین افراد است؛ نه عوامل دیگر».
تداعی گرایی که امروزه با نام یادگیری از راه شرطی سازی شناخته می شود روش و نظریه ای است که برای اولین بار و بطور واضح از ارسطو در ۳۸۴ تا ۳۲۲ (ق. م) شروع شد. در واقع ارسطو فیلسوف یونانی بود که با طرح یادگیری و یادآموزی از طریق هم آیی، همانندی و پادآیی (تضاد) میان رویدادها، بنیاد تداعی گرایی را استوار نمود.
فرض کنید فردی یک میوه ترش را که باعث ترشح زیاد بزاق دهان می شود، بخورد. این تجربه در ذهن او باقی می ماند. حال پس از مدتی اگر همان شخص یک فرد دیگر را در حال خوردن یک میوه ترش ببیند یا به یاد آن میوه ترش بیفتد، ممکن است باز هم در دهانش بزاق ترشح شود.
به باور این مکتب، محتوای ذهن از هم خوانی اندیشه ها و تصورات تشکیل شده است. تصوراتی که قالب های خیال را می سازند، اساساً از راه ادراک حسی و حواس مختلف حاصل می شوند. تصوراتی که هم زمان باشند، بدون توجه به نوعشان زودتر تداعی می شوند تا آنها که با اختلاف زمانی و گسسته به ذهن می رسند. مکتب تداعی گرایی قائل به تفاوت های ذاتی ارثی در ذهن نیست و فقط تجربه را ملاک ایجاد تفاوت های فردی می داند. نتیجه ای که از این مکتب می توان به دست آورد این است که ادعا می کند: «نوع تجربه خاص، موجب تفاوت بین افراد است؛ نه عوامل دیگر».
تداعی گرایی که امروزه با نام یادگیری از راه شرطی سازی شناخته می شود روش و نظریه ای است که برای اولین بار و بطور واضح از ارسطو در ۳۸۴ تا ۳۲۲ (ق. م) شروع شد. در واقع ارسطو فیلسوف یونانی بود که با طرح یادگیری و یادآموزی از طریق هم آیی، همانندی و پادآیی (تضاد) میان رویدادها، بنیاد تداعی گرایی را استوار نمود.
wiki: تداعی گرایی