ابوحَفص حکیم پسر احوص سُغدی موسیقی دان و شاعری پارسی گوی از آسیای میانه (از سغدیان سمرقند) در پایان سده ۳ و آغاز سده ۴ ق. بود.
شعر کلاسیک فارسی
وی در زمرهٔ نخستین سرایندگان شعر فارسی بود و اختراعِ سازِ شهرود نیز از اوست. ابوحفص سغدی فرهنگ واژه ای نیز نوشته بود که امروزه از میان رفته است.
ابوحفص را نخستین شاعر پارسی گوی دانسته اند ولی با توجه به این که تذکره ها و کتاب های تاریخ از شاعران دیگری نام برده اند که پیش از وی می زیسته اند، بعید می نماید که او نخستین سرایندهٔ شعر دری باشد. برخی فرهنگ نویسان، چون نویسنده فرهنگ جهانگیری، او را با ابوحفص دیگری که فرهنگ نویس بوده، اشتباه گرفته اند.
همچنین او را سراینده نخست شعر فارسی در اوزان عرب* در حدود سال ۳۰۰ هـ. ق با بیت زیر دانسته اند:
شعر کلاسیک فارسی
وی در زمرهٔ نخستین سرایندگان شعر فارسی بود و اختراعِ سازِ شهرود نیز از اوست. ابوحفص سغدی فرهنگ واژه ای نیز نوشته بود که امروزه از میان رفته است.
ابوحفص را نخستین شاعر پارسی گوی دانسته اند ولی با توجه به این که تذکره ها و کتاب های تاریخ از شاعران دیگری نام برده اند که پیش از وی می زیسته اند، بعید می نماید که او نخستین سرایندهٔ شعر دری باشد. برخی فرهنگ نویسان، چون نویسنده فرهنگ جهانگیری، او را با ابوحفص دیگری که فرهنگ نویس بوده، اشتباه گرفته اند.
همچنین او را سراینده نخست شعر فارسی در اوزان عرب* در حدود سال ۳۰۰ هـ. ق با بیت زیر دانسته اند:
wiki: ابوحفص سغدی