ابوالفرج سگزی

ابوالفرج سگزی (متوفی ۳۹۳ ق) از شعرای نامدار و اندیشمند سدهٔ چهارم سیستان است که در حدود سال های ۳۷۲-۳۳۳ ق به هنر شاعری مشغول بود و نویسندهٔ تعدادی کتاب شعر است که از بین رفته اند.مطالعه در زندگی و شعر ادیبان قبل از خودش، از وی استادی چیره دست و سراینده ای ماهر ساخت، به طوری که در متون، همیشه لقب «استاد» در کنار نامش مشاهده می شود.
«ABU’L-FARAJ SEJZĪ» در دانشنامهٔ ایرانیکا

ابوالفَرَج سَگْزی (نیمۀ دوم قرن ۴ و نیمۀ اول قرن ۵ق)
شاعر ایرانی. هم روزگار ابوعلی سیمجور، فرمانروای سامانی خراسان و قهستان، و از ستایندگان او بود. ابوالفرج را استاد منوچهری و عنصری دانسته اند. پس از آن که غزنویان بر سیمجوریان دست یافتند، ابوالفرج اشعاری در هجو غزنویان سرود، اما با میانجیگری عنصری از خشم محمود رهایی یافت و پس از آن قصایدی در مدح شاگردش (عنصری) سرود. آثاری در شناخت شعر به ابوالفرج نسبت می دهند، اما از آنچه نوشته و سروده تنها یک قطعۀ سه بیتی باقی مانده است.