فراموش کردن

انس

( مصدر ) از یاد بردن از یاد دادن مقابل بیاد آوردن ٠

فراموش کردن. [ ف َ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) از یاد دادن. از یاد بردن. فرامش کردن. مقابل به یاد آوردن. ( یادداشت به خط مؤلف ) :
گر فراموش کرد خواجه مرا
خویشتن را به رقعه دادم یاد.من فراموش نکردستم و نی خواهم کرد
آن تبوک جو و آن ناوه اشنان تو را.کنون داستانی ز نو گوش کن
غم و رنج گیتی فراموش کن.فراموش کردی مگر کار اوی ؟
که آزرده گشتی ز تیمار اوی.فراموش کردی تو رزم سران ؟
که بازآمدی با سپاهی گران.چنین است آدم بی رای و بیهوش
کند سختی و شادی را فراموش.ای خفته همه عمر شده خیره ومدهوش
وز عمر جهان بهره خود کرده فراموش.بهره خویشتن از عمر فراموش مکن
رهگذارت به حساب است نگه دار حسیب.دادم همه ننگ و نام بر باد
کردم همه نیک و بد فراموش.یکی از پادشاهان پارسایی را دید، گفت : هیچت از ما یاد می آید؟ گفت : بلی ، هرگاه که خدای را فراموش کنم. ( گلستان ).
می ِ صِرف ِ وحدت کسی نوش کرد
که دنیا و عقبی فراموش کرد.چنان قحطسالی شد اندر دمشق
که یاران فراموش کردند عشق. || فراموش گردانیدن. از یاد کسی بردن. از خاطر بردن :
شربتی تلخ تر از زهر فراقت باید
تا کند لذت وصل تو فراموش مرا.- از دل فراموش کردن ؛ از دل بیرون کردن. از یاد بردن :
جم اندیشه از دل فراموش کرد
سه جام می از پیش نان نوش کرد.و رجوع به فراموش شود.