سر فراختن. [ س َ ف َ ت َ ] ( مص مرکب ) سر افراختن. گردن کشیدن. برخاستن. بالا رفتن :
سر فرازد چو نیزه هر مردی
که میان جنگ را چو نیزه ببست.
بر فلک سر فراختم چو برفت.
سر برآوربه سر فراختنی
در جهان خاص کن به تاختنی.
سر فرازد چو نیزه هر مردی
که میان جنگ را چو نیزه ببست.
مسعودسعد.
سرفکنده شدم چو دختر زادبر فلک سر فراختم چو برفت.
خاقانی.
|| فخر کردن. بالیدن : سر برآوربه سر فراختنی
در جهان خاص کن به تاختنی.
نظامی.