جاوِه، جزیره
مجسمه بودا، بوروبودو، جاوِه
مجسمه بودا، بوروبودو، جاوِه
مجسمه بودا، بوروبودو، جاوِه
به معنی جزیرۀ برنج، پرجمعیت ترین جزیرۀ اندونزی، بین سوماترا۱ و بالی۲، از گروه جزایر سونداهای بزرگ تر، با ۱۳۲هزار کیلومتر مربع مساحت و ۱۵میلیون نفر جمعیت. در جنوب شرقی جزیرۀ سوماترا و جنوب جزیرۀ بورنئو و غرب جزیرۀ بالی قرار دارد و با دریای جاوه از بورنئو جدا می شود. مرکز آن جاکارتا۳ (پایتخت اندونزی) است. نیمی از مردم اندونزی در جاوه سکونت دارند. اکثر مردم این جزیره مسلمان اند، اما آداب و رسوم هندو ـ بودایی در فرهنگ بومیان باقی مانده است. حدود نیمی از زمین های این جزیره زیر کشت قرار دارد و بقیه پوشیده از جنگل های انبوه است، که زیستگاه جانوران کمیابی همچون ببر و کرگدن تک شاخ به شمار می رود. نسیم های کوهستانی و دریایی دمای منطقه را پایین نگه می دارند، اما رطوبت هوا زیاد است و از دسامبر تا مارس باران های شدید می بارد. برخی از شهرهای بزرگ آن عبارت اند از جاکارتا، جوک جاکارتا، باندونگ، سولو، سورابایا (بندر)، تاسیک مالایا، سوراکارتا، سمارنگ (بندر)، و مالانگ. جاوه بیش از بیست قلۀ بالاتر از ۲,۶۰۰ متر و بیش از سیزده قلۀ آتشفشانی فعال دارد که سِمِرو۴ (با ارتفاع ۳,۶۷۶ متر)، بلندترین آن هاست و در شرق جاوه قرار دارد. تولیدات این جزیره عبارت اند از برنج، قهوه، کاکائو، چای، قند و شکر، کائوچو، گنه گنه، چوب، ساج، نفت، و پارچه. بقایای انسان اولیه پیتکانتروپوس ارکتوس متعلق به۱.۸میلیون سال قبل، در ۱۸۹۱ در این جزیره یافت شد. این جزیره از مراکز دولت های هندو ـ بودایی ماجاپاهیت۵ و پاجاجاران۶ بود و در روزگار آنان شکوفا شد. اسلام در قرن ۷ق/۱۳ـ۱۴ م وارد جزیرۀ بالی شد و در طول دو قرن دیانت بودایی و دولت های هندو ـ بودایی را برانداخت. در قرون ۹ـ۱۰ق/۱۵ـ۱۶م پرتغالی ها و سپس هلندی ها وارد جزیره شدند و دولت های آن را به اطاعت خود درآوردند. جاوه از ۱۳۶۲ـ۱۳۶۵ق/۱۹۴۲ـ۱۹۴۵م در اشغال ژاپن بود و بعداً به بخشی از جمهوری اندونزی تبدیل شد. این جزیره از مراکز اصلی فرهنگ و هنر اندونزی به شمار می رود و موسیقی و هنرهای نمایشی آن شهرت بسیاری دارد. جاوه کانون اصلی قدرت در اندونزی و مرکز سیاسی، اقتصادی، و فرهنگی آن است.SumatraBaliJakartaSemeruMajapahitPajajaran
مجسمه بودا، بوروبودو، جاوِه
مجسمه بودا، بوروبودو، جاوِه
مجسمه بودا، بوروبودو، جاوِه
به معنی جزیرۀ برنج، پرجمعیت ترین جزیرۀ اندونزی، بین سوماترا۱ و بالی۲، از گروه جزایر سونداهای بزرگ تر، با ۱۳۲هزار کیلومتر مربع مساحت و ۱۵میلیون نفر جمعیت. در جنوب شرقی جزیرۀ سوماترا و جنوب جزیرۀ بورنئو و غرب جزیرۀ بالی قرار دارد و با دریای جاوه از بورنئو جدا می شود. مرکز آن جاکارتا۳ (پایتخت اندونزی) است. نیمی از مردم اندونزی در جاوه سکونت دارند. اکثر مردم این جزیره مسلمان اند، اما آداب و رسوم هندو ـ بودایی در فرهنگ بومیان باقی مانده است. حدود نیمی از زمین های این جزیره زیر کشت قرار دارد و بقیه پوشیده از جنگل های انبوه است، که زیستگاه جانوران کمیابی همچون ببر و کرگدن تک شاخ به شمار می رود. نسیم های کوهستانی و دریایی دمای منطقه را پایین نگه می دارند، اما رطوبت هوا زیاد است و از دسامبر تا مارس باران های شدید می بارد. برخی از شهرهای بزرگ آن عبارت اند از جاکارتا، جوک جاکارتا، باندونگ، سولو، سورابایا (بندر)، تاسیک مالایا، سوراکارتا، سمارنگ (بندر)، و مالانگ. جاوه بیش از بیست قلۀ بالاتر از ۲,۶۰۰ متر و بیش از سیزده قلۀ آتشفشانی فعال دارد که سِمِرو۴ (با ارتفاع ۳,۶۷۶ متر)، بلندترین آن هاست و در شرق جاوه قرار دارد. تولیدات این جزیره عبارت اند از برنج، قهوه، کاکائو، چای، قند و شکر، کائوچو، گنه گنه، چوب، ساج، نفت، و پارچه. بقایای انسان اولیه پیتکانتروپوس ارکتوس متعلق به۱.۸میلیون سال قبل، در ۱۸۹۱ در این جزیره یافت شد. این جزیره از مراکز دولت های هندو ـ بودایی ماجاپاهیت۵ و پاجاجاران۶ بود و در روزگار آنان شکوفا شد. اسلام در قرن ۷ق/۱۳ـ۱۴ م وارد جزیرۀ بالی شد و در طول دو قرن دیانت بودایی و دولت های هندو ـ بودایی را برانداخت. در قرون ۹ـ۱۰ق/۱۵ـ۱۶م پرتغالی ها و سپس هلندی ها وارد جزیره شدند و دولت های آن را به اطاعت خود درآوردند. جاوه از ۱۳۶۲ـ۱۳۶۵ق/۱۹۴۲ـ۱۹۴۵م در اشغال ژاپن بود و بعداً به بخشی از جمهوری اندونزی تبدیل شد. این جزیره از مراکز اصلی فرهنگ و هنر اندونزی به شمار می رود و موسیقی و هنرهای نمایشی آن شهرت بسیاری دارد. جاوه کانون اصلی قدرت در اندونزی و مرکز سیاسی، اقتصادی، و فرهنگی آن است.SumatraBaliJakartaSemeruMajapahitPajajaran
wikijoo: جاوه،_جزیره