چپ نو

چپ نو جنبشی سیاسی در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ بود که از آموزگاران، تحریک کنندگان به قیام و دیگرانی تشکیل می شد که در پی محقق سازی بازهٔ گسترده ای از اصلاحات در زمینه هایی چون حقوق همجنسگرایی، حقوق سقط جنین، نقش جنسیتی , و مواد مخدر, بودند که در تضاد با جنبش های قدیمی تر چپگرا یا مارکسیستی، رویکرد وانگاردیستی تری در خصوص عدالت اجتماعی داشت و بیشتر بر سندیکایی سازی و پرسش های طبقه اجتماعی تمرکز می کرد. بخش هایی از چپ نو از درگیر شدن با جنبش کارگری و نظریهٔ تاریخی مارکسیستی مبارزه طبقاتی اجتناب می کرد، گرچه دیگران به گونه هایی از مارکسیسم نظیر مائوئیسم متمایل شدند. در آمریکا این جنبش با جنبش هیپی و اعتراضات ضد جنگ در دانشگاه ها نظیر جنبش آزادی بیان مرتبط بود. با این که گروه های تشکیل دهندهٔ چپ نو در مخالفت با چپ قدیم، حزب دموکرات ایالات متحده آمریکا شکل گرفتند، تدریجاً به بازیگران اصلی در ائتلاف دمکرات ها تبدیل شدند.
تئودور آدورنو
آلبر کامو
گی دوبور
فرانتس فانون
آلن گینزبرگ
اما گلدمن
پال گودمن
چه گوارا
آلدوس هاکسلی
پتر کروپوتکین
رونالد دیوید لینگ
آنری لوفور
کلود لوی-استروس
رزا لوکزامبورگ
هربرت مارکوزه
برتراند راسل
ژان-پل سارتر
لئون تروتسکی
مالکوم ایکس
چپ نو

چپ نو (New Left)
اصطلاحی در گفتمان سیاسی که به جنبش های چپ افراطی دهۀ ۱۹۶۰ به بعد اطلاق می شود. آن ها با جنبش های چپ پیشین که بیشتر کارگری بودند، تفاوت داشتند و پیرو تعریف گسترده تری از فعالیت های سیاسی بودند که کوشندگی اجتماعی۱ نام گرفت. چپ نو، جنبشی روشنفکری بود که قصد داشت اشتباهات چپ قدیم در دورۀ بعد از جنگ جهانی دوم را تصحیح کند. چپ نو در دهۀ ۱۹۷۰، روبه افول نهاد و اعضای آن یا جذب احزاب شدند، یا سازمان های خواهان برقراری عدالت اجتماعی پدید آوردند، و یا به کلی فعالیت را کنار گذاشتند.
ریشه ها. جنگ جهانی دوم تا حدود زیادی باعث توقف فعالیت احزاب کمونیست۲ رسمی در امریکا و اروپای غربی شد. سرکوب سیاسی که به نام مبارزه با هراس سرخ۳ صورت گرفت، در سال های پس از جنگ به ویژه در امریکا شکل گیری تشکل های کمونیستی و عضوگیری آن ها را به شدت محدود کرد. در اروپای غربی احزاب سوسیال دموکرات۴ با ملی کردن مراقبت های بهداشتی و خدمات حمل ونقل، در اهداف برنامه ای احزاب کمونیستی پیش از جنگ سهیم شدند. واکنش مبهم احزاب کمونیست امریکا و انگلیس در برابر انقلاب ۱۹۵۶ مجارستان، اعتماد به رهبران این احزاب را با مشکل مواجه ساخت. روشنفکران مارکسیست۵ مستقل رفته رفته رویکردی انفرادی تر به سیاست های چپ پیدا کردند و از پذیرش سیاست های ظاهراً بوروکراتیک۶ و انعطاف ناپذیر احزاب چپگرای پیش از جنگ سر باز زدند. در اروپای غربی، این تحولات هم در درون و هم در بیرون احزاب سوسیال دموکرات و کمونیست رخ داد و در پیدایش یوروکمونیسم۷ یا کمونیسم اروپایی مؤثر افتاد. در امریکا پایگاه اصلی چپ نو دانشگاه ها بودند. در انگلیس چپ نو ثمرۀ پیوند روشنفکران کمونیست ناراضی با گروه های دانشجویی بود.
social activismcommunistRed Scaresocial democraticMarxistbureaucraticeurocommunism