جامعه و بازار مشترک کارائیب (کاریکوم). جامعه و بازار مشترک کارائیب (کاریکوم)Communauté caribéenne (فرانسوی)Caribische Gemeenschap (هلندی )Comunidad del Caribe (اسپانیایی )
این سازمان از طریق امضای معاهده «چاگواراماس» در ترینیداد در سال ۱۹۷۳ میلادی به عنوان جنبشی در راستای ایجاد در حوزه کارائیب شکل گرفت و جایگزین نهاد تجارت آزاد کارائیب شد که در سال ۱۹۶۵ تأسیس شده بود. در دهه ۹۰ تجدیدنظر در معاهده چاگواراماس به منظور نهادینه سازی گسترده تر همگرایی منطقه ای و ایجاد اقتصاد و بازار واحد کارائیب آغاز شد و در ژوئیه ۲۰۰۱ اتمام یافت. کشورهای عضو این اتحادیه عبارتند از: آنتیگوآ و باربودا، بهاماس، باربادوس، بلیز، دومنیکا، گرانادا، گویان، جامائیکا، مونتسرات، سنت کیتس و نویس، سنت لوسیا، سنت وینسنت و گرنادین ها، ترینیداد و توباگو. با این که تعداد اعضا زیاد است، اما جمعیت ۱۳ عضو اتحادیه ۶ میلیون نفر می باشد که کمتر از سه کشور دیگر حوزه دریای کارائیب یعنی هائیتی، کوبا، و جمهوری دمنیکن می باشد.
یکپارچه سازی اقتصادی کشورهای عضو با استفاده از بازار مشترک حوزه کارائیب می باشد. در طول دهه هشتاد میلادی، مشکلات اقتصادی اعضا مانع از توسعه تجارت بین کشورهای منطقه گردید. مسئله دیگر، مشکل به کارگیری قانون مبدأ توسط اتحادیه بود که برابر آن کالاهای وارداتی باید از طریق کشورهای عضو عرضه شده باشد. در نتیجه عوامل فوق، این اتحادیه در طول حیات خود عمدتاً فاقد تحرک عمده ای بود، اما در اجلاس ژوئیه سال ۱۹۹۰، اعضا موافقت کردند تا یکپارچه سازی را سرعت بخشند.
کشورهای عضو اتحادیه همچنین نگران دفاع از موقعیت تجاری خود هستند که از سال ۱۹۸۴ مورد توجه قرار گرفت و مطابق آن محصولات صادراتی غیر سنتی اعضا بدون پرداخت عوارض به بازار ایالات متحده عرضه می گردید. با توجه به موافقت نامه تجارت آزاد بین ایالات متحده و مکزیک، اهمیت کالاهای صادره از این کشورها کاهش یافت. با توجه به وضعیت جدید، اعضا درخواست نمودند تا آن ها نیز همانند کشور مکزیک مورد توجه قرار گیرند.
این سازمان از طریق امضای معاهده «چاگواراماس» در ترینیداد در سال ۱۹۷۳ میلادی به عنوان جنبشی در راستای ایجاد در حوزه کارائیب شکل گرفت و جایگزین نهاد تجارت آزاد کارائیب شد که در سال ۱۹۶۵ تأسیس شده بود. در دهه ۹۰ تجدیدنظر در معاهده چاگواراماس به منظور نهادینه سازی گسترده تر همگرایی منطقه ای و ایجاد اقتصاد و بازار واحد کارائیب آغاز شد و در ژوئیه ۲۰۰۱ اتمام یافت. کشورهای عضو این اتحادیه عبارتند از: آنتیگوآ و باربودا، بهاماس، باربادوس، بلیز، دومنیکا، گرانادا، گویان، جامائیکا، مونتسرات، سنت کیتس و نویس، سنت لوسیا، سنت وینسنت و گرنادین ها، ترینیداد و توباگو. با این که تعداد اعضا زیاد است، اما جمعیت ۱۳ عضو اتحادیه ۶ میلیون نفر می باشد که کمتر از سه کشور دیگر حوزه دریای کارائیب یعنی هائیتی، کوبا، و جمهوری دمنیکن می باشد.
یکپارچه سازی اقتصادی کشورهای عضو با استفاده از بازار مشترک حوزه کارائیب می باشد. در طول دهه هشتاد میلادی، مشکلات اقتصادی اعضا مانع از توسعه تجارت بین کشورهای منطقه گردید. مسئله دیگر، مشکل به کارگیری قانون مبدأ توسط اتحادیه بود که برابر آن کالاهای وارداتی باید از طریق کشورهای عضو عرضه شده باشد. در نتیجه عوامل فوق، این اتحادیه در طول حیات خود عمدتاً فاقد تحرک عمده ای بود، اما در اجلاس ژوئیه سال ۱۹۹۰، اعضا موافقت کردند تا یکپارچه سازی را سرعت بخشند.
کشورهای عضو اتحادیه همچنین نگران دفاع از موقعیت تجاری خود هستند که از سال ۱۹۸۴ مورد توجه قرار گرفت و مطابق آن محصولات صادراتی غیر سنتی اعضا بدون پرداخت عوارض به بازار ایالات متحده عرضه می گردید. با توجه به موافقت نامه تجارت آزاد بین ایالات متحده و مکزیک، اهمیت کالاهای صادره از این کشورها کاهش یافت. با توجه به وضعیت جدید، اعضا درخواست نمودند تا آن ها نیز همانند کشور مکزیک مورد توجه قرار گیرند.