سعد بن ابوبکر

سعد بن ابوبکر پسر ابوبکر بن سعد زنگی ششمین اتابک از اتابکان فارس بود. وی بسیار اهل ادب بود و شاعران را گرامی می داشت. سعدی شاعر بزرگ ایرانی، تخلص خود را از نام وی گرفته و دیباچه گلستان را نیز به نام او کرده است:
حمله مغول به ایران
پدرش او را برای اظهار تبعیت به درگاه هلاکو فرستاده بود. اما در سال ۶۵۸ هجری و همزمان با فوت پدرش در شیراز، او هم در راه بازگشت از اردوی ایلخان در حدود تفرش درگذشت و امارت فارس به اتابک محمد بن سعد رسید که طفلی خردسال بود. او نیز دو سال بعد در سال ۶۶۰ هجری از بام به زیر افتاد و هلاک شد.

سَعْد بن اَبوبَکر (۶۲۳ـ۶۵۸ق)
(نام کامل: اتابک مُظَفَّر الدّین سَعْد بن اَبوبکر بن سَعْد بن زَنْگی) هفتمین اتابک از اتابکان یزد. سَعْد بن ابوبکر پسر و جانشین ابوبکر بن سعد بود و از زمان ولیعهدی، در شیراز دیوان و دستگاهی داشت و از سوی پدر به مأموریت های سیاسی می رفت. در زمان حیات پدر، به هنگام فتح لرستان به دست هولاکوخان، برای اظهار تَهنیّت، با هدایا و تُحَفی به اردوی خان مغول شتافت. متعاقب درگذشت پدر و در غیاب او، در شیراز خطبه خواندند و سکۀ حکومت به نام وی شد. دوازده روز پس از وفات پدرش درگذشت. سعدی، که بنابر قول مشهور تخلص خود را از نام او گرفته، در قصیده و ترکیب بندی سوزناک مرثیه ای برای او سروده است.