زبان اوران

( زبان آوران ) زبان آوران. [ زَ وَ ] ( اِ مرکب ) جمع زبان آور :
زبان آورانی که وقت شتاب
کلیچه ربودندی از آفتاب.زبان آوران را بتو بار نیست
که با مشعله گنج را کار نیست.نگویمت چو زبان آوران رنگ آمیز
که ابرمشک فشانی و بحر گوهرزای.نگفتند حرفی زبان آوران
که سعدی نگوید مثالی بر آن.زبان آوران رفته از هر مکان
تضرع کنان پیش آن بیزبان.