بافنده شال آنکه شال بافد
شالباف
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
شالباف. ( نف مرکب ) بافنده شال. آنکه شال بافد. جولاهه که شال بافد. ( یادداشت مؤلف ) :
نه از شال بافان این روزگارم
که کلغر ندانند باز از بریشم.
که منم شالباف سنگین باف.
که فلک در بسیط خاک نورد.
نه از شال بافان این روزگارم
که کلغر ندانند باز از بریشم.
نزاری قهستانی.
تا بکی کبر و چند خواهی لاف که منم شالباف سنگین باف.
حکیم قاسم کرمانی ( خارستان ).
ای بسا شالباف و تیغنوردکه فلک در بسیط خاک نورد.
( خارستان ).
کلمات دیگر: