اسب که در دم آن سپیدی باشد یا آتش افروز .
شاعل
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
شاعل. [ ع ِ ] ( ع ص ، اِ ) اسب که در دم آن سپیدی باشد. ( منتهی الارب ). ذوالشعل. ( اقرب الموارد ). رجوع به شَعَل شود. || رجل شاعل ؛ مرد پریشان غارت. ( منتهی الارب ). ای ذواِشعال. ( اقرب الموارد ). || آتش افروز. || تابدار. شعله دار. ( ناظم الاطباء ).
کلمات دیگر: