ستم کشیدن انظلام
ستم بردن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
ستم بردن. [ س ِ ت َ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) ستم کشیدن. انظلام :
خار است و گل در بوستان هرچ او کند نیکوست آن
سهلست پیش دوستان از دوستان بردن ستم.
گرم عاقبت خیر باشد چه غم.
خار است و گل در بوستان هرچ او کند نیکوست آن
سهلست پیش دوستان از دوستان بردن ستم.
سعدی ( طیبات ).
اگر بینوایی برم ور ستم گرم عاقبت خیر باشد چه غم.
سعدی ( بوستان ).
کلمات دیگر: