بجان آمدن سخت درماندن
ستوه گشتن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
ستوه گشتن. [ س ُ گ َ ت َ ] ( مص مرکب ) بجان آمدن. سخت درماندن. خسته شدن. ملول گشتن :
در کارها بتا ستهیدن گرفته ای
گشتم ستوه از تو من از بس که بستهی.
یکی ژرف دریا از آن روی کوه.
آن کس کز آرزوت همی کرد دی نفیر.
ناصرخسرو ( دیوان چ کتابخانه طهران ص 52 ).
وز رنج روزگار چو جانم ستوه گشت
یک چند با ثنا بدر پادشا شدم.
در کارها بتا ستهیدن گرفته ای
گشتم ستوه از تو من از بس که بستهی.
بوشعیب.
ز رفتن چو گشتند یکسر ستوه یکی ژرف دریا از آن روی کوه.
فردوسی.
وز تو ستوه گشت و بماندی از او نفورآن کس کز آرزوت همی کرد دی نفیر.
ناصرخسرو ( دیوان چ کتابخانه طهران ص 52 ).
وز رنج روزگار چو جانم ستوه گشت
یک چند با ثنا بدر پادشا شدم.
ناصرخسرو.
کلمات دیگر: