لغت نامه دهخدا

<div class="boxBd">خذاندی. [ خ ُ ] ( ص نسبی ) منسوب به خذاند. رجوع به خذاند شود. <hr>خذاندی. [ خ ُ ] ( اِخ ) احمدبن محمد مطوعی خذاندی از راویانست. بعضی اورا محمدبن احمد نام برده اند و از عتیق بن ابراهیم بن شماس سمرقندی نقل حدیث کرد و ابومحمد باهلی از او حدیث دارد، ولی باهلی از کذبانست. ( از معجم الوسیط ).</div>

خذاندی. [ خ ُ ] ( ص نسبی ) منسوب به خذاند. رجوع به خذاند شود. خذاندی. [ خ ُ ] ( اِخ ) احمدبن محمد مطوعی خذاندی از راویانست. بعضی اورا محمدبن احمد نام برده اند و از عتیق بن ابراهیم بن شماس سمرقندی نقل حدیث کرد و ابومحمد باهلی از او حدیث دارد، ولی باهلی از کذبانست. ( از معجم الوسیط ).

خذاندی . [ خ ُ ] (اِخ ) احمدبن محمد مطوعی خذاندی از راویانست . بعضی اورا محمدبن احمد نام برده اند و از عتیق بن ابراهیم بن شماس سمرقندی نقل حدیث کرد و ابومحمد باهلی از او حدیث دارد، ولی باهلی از کذبانست . (از معجم الوسیط).

خذاندی . [ خ ُ ] (اِخ ) احمدبن محمد مطوعی خذاندی از راویانست . بعضی اورا محمدبن احمد نام برده اند و از عتیق بن ابراهیم بن شماس سمرقندی نقل حدیث کرد و ابومحمد باهلی از او حدیث دارد، ولی باهلی از کذبانست . (از معجم الوسیط).