هِلالی جَغَتایی، بدرالدّین (۸۷۴ ـ هرات ۹۳۶ق)
(یا: نورالدین) شاعر ایرانی. در استرآباد به دنیا آمد. به خراسان رفت و در دربار سلطان حسین بایقرا از نواخت وزیر او، امیرعلی شیر نوایی، بهره جست. در ۹۳۵ق که عبیدالله خان ازبک، سنّی متعصب، هرات را گرفت هلالی را با گروهی از شیعیان به قتل رساند. اشعار او ساده، روان و یک دست است و در غزل سرایی شهرت داشت. از آثارش: دیوان اشعار، نزدیک به ۲,۸۰۰ بیت و دربردارندۀ غزلیات، قصاید و رباعیات (۱۳۳۷ش)؛ مثنوی های شاه و درویش/ شاه و گدا، لیلی و مجنون و صفات العاشقین.
(یا: نورالدین) شاعر ایرانی. در استرآباد به دنیا آمد. به خراسان رفت و در دربار سلطان حسین بایقرا از نواخت وزیر او، امیرعلی شیر نوایی، بهره جست. در ۹۳۵ق که عبیدالله خان ازبک، سنّی متعصب، هرات را گرفت هلالی را با گروهی از شیعیان به قتل رساند. اشعار او ساده، روان و یک دست است و در غزل سرایی شهرت داشت. از آثارش: دیوان اشعار، نزدیک به ۲,۸۰۰ بیت و دربردارندۀ غزلیات، قصاید و رباعیات (۱۳۳۷ش)؛ مثنوی های شاه و درویش/ شاه و گدا، لیلی و مجنون و صفات العاشقین.