هفت گناه کبیره

هفت گناه کبیره یا هفت گناه مهلک (به انگلیسی: Seven deadly sins) در الهیات مسیحی گناهانی هستند که ارتکاب آنها مجازات دوزخ را به دنبال خواهد داشت.
غرور (Pride)
طمع (Greed)
شهوت –در معنای تمایل بیش از حد یا نامشروع جنسی (Lust)
حسادت (Envy)
خشم (Wrath)
شکم پرستی -که معمولاً مستی نیز در آن منظور می شود (Gluttony)
تنبلی (Sloth)
در آغاز عصر مسیحیت، راهبی یونانی به نام اواگریو دُ پونتو فهرستی از هفت گناه کبیره ارائه داد تا تمایلات منفی اصلی انسان را تعریف کند. ارتکاب هرکدام از این گناهان، می توانست انسان را به جهنم محکوم کند. پاپ گرگوری اولین تغییرات را در قرن شانزدهم در فهرست گناهان کبیره داد و فهرستی هفتگانه و رسمی از این گناهان منتشر کرد. در فهرست او، «اندوه» دیگر گناه محسوب نمی شد و جایش را به «تنبلی» داد.. این گناهان عبارتند از:
هفت گناه کبیره از موضوعات مورد علاقه در وعظ و خطابه ها، نمایشنامه های اخلاقی و هنر اروپای قرون وسطا بوده است.

هفت گناه کبیره (seven deadly sins)
در الهیات مسیحی، خشم، آز، رشک، شکمبارگی، شهوت، غرور، و تن پروری (یا نومیدی) به مثابۀ منشأ همۀ گناهان دیگر. اِواگریوس پونتیکوس(ح ۳۴۶ـ ۳۹۹م)، شمّاسی در قسطنطنیه، در رسالۀ هشت فکر شیطانی، گناهان اصلی یا اساسی را چنین بر شمرده است: شکمبارگی، زنا، آزمندی، نومیدی یا ناخشنودی، خشم، افسردگی یا دلسردی، کبر، و غرور. یوهانس کاسیانوس(ح ۳۶۰ـ۴۳۵م) راهب مسیحی نیز به اواگریوس تأسی کرد. پاپ گرگوریوسکبیر در حدود ۶۰۰م نخستین کسی بود که هفت گناه مرگبار را کم و بیش به گونه ای که امروزه می شناسیم ذکر کرد.