کدری

کدری معیاری است برای سنجش نفوذناپذیری در برابر تابش های الکترومغناطیسی و دیگر تابش ها، به ویژه نور مرئی. در انتقال با تابش، کدری مشخص کنندهٔ جذب کردن و پراکنده ساختن تابش در محیط (مانند پلاسما، دی الکتریک، مواد محافظ، شیشه و...) است. جسم کدر به جسمی گفته می شود که نه شفاف است (نمی گذارد نور از آن گذر کند) و نه نیم شفاف (نمی گذارد بخشی از نور از آن عبور کند). هنگامی که نور به سطح مشترک دو محیط می تابد، ممکن است بازتابیده شود، بخشی از آن جذب شود، بخشی پراکنده گردد و باقی آن انتقال یابد. بازتاب ممکن است پخشیده باشد، برای نمونه نور بازتابیده از دیوار یا آینه. یک مادهٔ کدر اجازهٔ گذر به نور را نمی دهد و بنابراین همهٔ آن را یا جذب می کند، یا بازمی تاباند، یا می پراکند.
شکست نور
بازتاب
درجذبش
هم آیینه و هم دوده کدر هستند. کدری به بسامد نور وابسته است. برای نمونه برخی از انواع شیشه ها در حالی که در دامنهٔ مرئی شفاف هستند، در دامنهٔ فرابنفش به شدت کدرند.
کدری را می توان به شکل های مختلفی مقداردهی کرد.
برای اطلاعات کلی در مورد اینکه چه چیزهایی باعث می شوند یک جسم کدر باشد، بازتاب، درجذبش و پراکندگی را ببینید. این ها فرایندهایی هستند که منجر به کدری می شوند.