اتحاد مقدس

اتحاد مقدس نام سازمانی بود که پس از سقوط ناپلئون توسط امپراتوران و سلاطین اروپا ایجاد شد وهدفش سرکوب نهضت های انقلابی و آزادی در اروپا بود. این سازمان در ۱۴ سپتامبر سال ۱۸۱۵ در پاریس رسماً تشکیل شد و در آن تزار روسیه، امپراتور اتریش و پادشاه پروس شرکت جستند. سپس تقریباً کلیه سلاطین و تاجداران اروپا که حافظ نظام اشرافی و مخالف هر گونه تحول دموکراتیک و استقلال طلبانه بودند به این اتحاد مقدس پیوستند. حتی بریتانیا هم اگر چه رسماً به این سازمان نپیوست ولی اصول آن را تأیید می کرد و علناً از سیاست آن طرفداری می کرد.
کنگره وین (۱۸۱۵)، ترسیم دوباره نقشه اروپا و تشکیل اتحاد مقدس؛
معاهده اول و دوم پاریس (۱۸۱۴–۱۸۱۵)، شکست فرانسه؛
کنگره آخن (۱۸۱۸)، پیوستن فرانسه به اتحاد و پایان اشغال آن؛
فرمان های کارلووی واری (کارلسباد) (۱۸۱۹)؛ مداخله سرکوب جنبش های انقلابی.
کنگره اوپاوا (۱۸۲۰)، به رسمیت شناخته شدن حق مداخله؛
کنگره لیوبلیانا (۱۸۲۱)، تأکید دوباره بر حق مداخله و مداخله در پادشاهی دو سیسل؛
کنگره ورونا (۱۸۲۲)، دادن مأموریت به فرانسه برای مداخله در اسپانیا؛
کنگره لندن (۱۸۳۰).
کشورهای اروپایی، پس از شکست ناپلئون و پیروزی نهایی و انعقاد صلح، برای بررسی نتایج جنگ و تعیین سرنوشت اروپا، کنگره ای در وین تشکیل دادند (کنگره وین) که جلسات آن از ۱۸ نوامبر و ۱۸۱۴ تا ۹ ژوئن ۱۸۱۵ ادامه داشت و منجر به انعقاد عهدنامه وین گردید. در این کنگره، نمایندگان کشورهای بزرگ اروپایی، یعنی اتریش، پروس، روسیه انگلستان و نیز نمایندگان کشورهای فرانسه، پرتغال و سوئد که عهدنامه صلح را امضا کرده بودند و همچنین اکثر کشورهای دیگر اروپایی شرکت داشتند و تعداد نمایندگان سیاسی کشورهای شرکت کننده در این کنگره بیش از ۲۱۶ نفر بود. کنگره وین هرگز عملاً افتتاح نشد، بلکه کمیسیونهای متعددی طرح های مورد نظر را آماده می کردند و این کمیسیون بالاخره در ۹ ژوئن ۱۸۱۵ سند نهایی را امضاء کرد.
بنابر تصمیمات کنگرهٔ وین، خاندان های سابق سلطنتی کشورهای اروپایی مجدداً به تاج و تخت خود بازگشتند، خاندان بناپارت خلع و تبعید گردید، فرانسه به مرزهای سابق خود در ۱۷۹۲ محدود شد، بلژیک ضمیمه هلند گردید، بی طرفی سوئیس رسماً اعلام شد و تغییرات وسیع دیگری نیز در نقشهٔ جغرافیایی قاره اروپا پدید آمد و قسمت اعظم مستعمرات خارجی نیز نصیب انگلستان شد. تنها چیزی که در این کنگره رعایت نشد حقوق و آرمان های ملت های اروپایی بود. امیدها و انتظارات مردم اروپا از اعلامیه های رسمی پادشاهان خود در زمان جنگ ۱۸۱۲ که وعده اصلاحات عمیق و اساسی را به آن ها داده بودند، به یأس و عدم رضایت عمومی مبدل شد. وعده ها ایفا نشد و آرزوهای اصلاح طلبان، غلیانی ایجاد کرد که مقدمهٔ انقلاب های جدیدی گردید.
امضا کنندگان اصلی عهدنامه وین (انگلستان، روسیه، اتریش و پروس) برای اجرای تصمیمات گرفته شده، در ۲۶ سپتامبر ۱۸۱۵ پیمانی به نام اتحاد مقدس منعقد کردند که فرانسه نیز در سال ۱۸۱۸ به آن ملحق گردید. مبتکران و رهبران عملی این سازمان کلمنز ونزل فن مترنیخ صدر اعظم اتریش و الکساندر اول تزار روسیه بودند. طرف های این معاهده که خود را اعضای یک خانواده مسیحی می دانستند تعهد کردند که جنبشن های انقلابی که خواستار آزادی و حقوق مردم باشند را با توسل به زور سرکوب کنند، زیرا این نوع جنبش ها تهدیدی علیه حکومت های ایشان بود.

اِتّحاد مقدّس (Holy Alliance)
اتحادیۀ مسیحی نیکوکاری، صلح، و نوع دوستی۱. به ابتکار اَلکساندر اول، امپراتور روسیه، در ۱۸۱۵ برپا شد و به امضای شاهان اروپا رسید. این «اتحاد» با روسیه در تلاش هایش همدست شد تا حکومت های خودکامۀ پادشاهی را به هر بهایی حفظ کند و بهانه ای برای مداخله در امور داخلی کشورهای دیگر شد. بریتانیا و اتریش، به ترتیب در ۱۸۱۸ و ۱۸۲۰، طرح ایجاد سپاهی بین المللی، که به نام «اتحاد» عمل کند، را رد کردند.