زمین شناسی هرمزگان

استان هرمزگان بر اساس تقسیم بندی زمین شناسی-ساختاری ایران، گستره ای است که از شمال به زون ایران مرکزی، از غرب و شمال به واحد ساختاری زاگرس مرتفع، از شرق به واحد ساختاری زاگرس چین خورده و از جنوب شرق به واحد ساختاری مکران و از جنوب به خلیج فارس محدود می گردد.
مرحله پلاتفرم:
واحد ساختاری زاگرس یکی از واحدهای اصلی و عمده ای است که قسمت زیادیاز استان هرمزگان در این زون واقع شده است. گسل انتقالی قطر-کازرون با عبور از این استان واحد ساختاری زاگرس رورانده را در مجاورت زون زاگرس چین خورده قرار می دهد. پی سنگ زاگرس یک کمپلکس متبلور دگرگونی می باشد. واحد ساختمانی زاگرس چین خورده در حدود ۱۵۰ تا ۲۵۰ کیلومتر دارای روند عمومی شمال غرب به جنوب شرق می باشد و در آن رسوبات پالئوزوئیک، مزوزوئیک و ترشیری به طور هم شیب روی هم قرار گرفته اند. این واحد ساختمانی طی سه مرحله تکامل یافته است:
که از اینفراکامبرین تا تریاس میانی طول کشیده و طی آن رسوباتی مشابه با البرز و ایران مرکزی بر جا گذاشته شده است. در اوایل پرمین زاگرس به وسیلهٔ رسوبات تبخیری-قاره ای پوشیده شده که بعداً رسوبات آهکی مربوط به دریای کم عمق همراه با شیل و رخساره های کولابی تا تریاس میانی در آن رسوبگذاری شده است.
در اواخر تریاس این قسمت از سایر مناطق ایران جدا شد و به صورت حوضه فرورفته ای که دائماً در حال نشست بوده است درآمد. جنس این رسوبات کربناته که در آن مارن، ما ـ ه سنگ و شیل نیز کم و بیش دیده می شود. وجود رسوبات تبخیری و برخی از نبودهای چینه شناسی کوتاه مدت نشانه ای از حرکات قائم (خشکی زایی) در این حوضه رسوبی است. تمام این رسوبات به طور هم شیب بر روی رسوبات پالئوزوئیک قرار دارد و هیچ نوع فعالیت ماگماتیسم و دگرگونی طی فاز آلپی در این حوضه مشاهده نمی شود.