عمید لویکی

فضل الله عمید لویَکی یا عمید سُنام (زادهٔ حدود ۶۰۱ ه.) از شاعران پارسی گوی شبه قاره هند بود که در قصیده گویی مهارت داشت.
لویکی، فضل الله عمید، دیوان عمید، مرتبه نذیر احمد، لاهور: مجلس ترقی ادب، ۱۹۸۵ میلادی.
Dictionary of Indo-Persian Literature, by Nabi Hadi. on: Amid-iSunam. بازدید: دسامبر ۲۰۰۸.
او در دستگاه سلطان ناصرالدین محمود (م. ۶۶۴ ه.) و سلطان غیاث الدین بَلبَن (م. ۶۸۶ ه.) مشاغل دیوانی داشت و غیاث الدین بلبن به او لقب فخرالمُلک داد.منصب او در زمان سلطان ناصرالدین محمود «مستوفی جمیع ممالک هندوستان» بود.
عمید لویکی اشعار زیادی سرود که آثارش در زمانه بعد از میان رفت ولی از آن جا که بیت های زیادی از او در فرهنگ های گوناگون لغات به عنوان شاهد معنی آورده شده است دیوانی از گردآوری این بازمانده ها فراهم آمده است.
تبار او به دودمان لویک می رسید که پیش از غزنویان در غزنی و کابل و گردیز فرمان می راندند.