دائو ده جینگ

دائو دِه جینگ یا به اشتباه تائو تِه چینگ، (چینی سنّتی: 道德經؛ نویسه های چینی ساده شده: 道德经؛ هانسی: دائودِه جینگ؛ هان یِو پین یین: Dàodéjīng) به معنی «دفتر دائو و دِه» یا «دفتر حق و راستی» یا در عرفی ترین ترجمه ها «دفتر راه و فضیلت» اثر حکیم بزرگ چینی، لائودْزی در حدود قرن ششم ق‍. م‍. نوشته شده است.
دائو دِه جینگ، لائودزی (ترجمه از متن چینی باستان)، ترجمه و تعلیقات اسماعیل رادپور، انتشارات زندگی روزانه، ۱۳۹۶.
( بشنوید راهنما·اطلاعات)آوانگاریزبان ماندارین- پین یینDàodéjīng( بشنوید راهنما·اطلاعات)- وید جایلزTao Te Chingنام چینی جایگزینچینی 老子 آوانگاریزبان ماندارین- پین یینLǎozǐ- وید جایلزLao-tzu لائودْزی سوار بر گاو، اثر جّانگ لُو، نقاش عصر حکومت مینگاین دفتر مشتمل است بر تعالیمی در هشتاد و یک بند که همه ترکیبی است از نظم و نثر، شعر و حکمت، عرفان و زندگی روزانه، تدبیر مُلک و تدبیر تَن. در آیین دائویی، این دفتر را کتابی مقدس و لائودْزی را ظهور و بروز ایزد لائوجِوین می دانند. در طول سده ها، هنرمندان چینی اعم از شاعران، خوشنویسان، نگارگران و حتی باغبانان از مطالب این کتاب برای کارهای خود الهام گرفته اند. تأثیر آن از آسیای شرقی نیز فراتر رفته و یکی از کتاب هایی است که به بیشترین زبان ها برگردان شده است.
دائو دِه جینگ دربردارنده نزدیک به ۵۰۰۰ کاراکتر در ۸۱ فصل کوتاه چندخطی (جّانگ 章) است. کتاب دارای دو بخش است؛ بخش اول آن دائو جینگ (道經، از فصل ۱ تا ۳۷) عمدتاً به مابعدالطبیعه و بخش دوم آن دِه جینگ (德經، از فصل ۳۸ تا ۸۱) به تدبیر مُلک و نفس می پردازد. درونمایه کلی کتاب حکمت ذوقی و عرفانی است.
محور تعالیم دائو دِه جینگ بر «دائو» است یعنی «حقیقت همه حقائق» و «مبدأ همه مبادی». کلمهٔ «دائو» را از آنجایی که به امری تعریف ناشدنی اشاره دارد، همیشه ترجمه ناشده رها می کنند. «دائو» را آنجا که ترجمه کرده اند، معمولاًً به «راه» برگردانده اند. به نزدیکِ لائو دْزی اصطلاح «دائو»، به راه یا روش محدود نیست، بلکه «علّت متعالی اولی» است: «یگانگی ازلی»، امر غیرقابل وصف، بی زمان، مبداءِ همه جاییِ گیتی، آنکه جهان را برپا می دارد بی آنکه از خود چیزی خرج کند، آنکه جهان را نگاه می دارد و مهار آن را به دست دارد.