( فتح آباد ) فتح آباد. [ ف َ ] ( اِخ ) ده کوچکی است از
بخش جعفرآباد
شهرستان ساوه که 35 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی
ایران ج 1 ).
فتح آباد. [ ف َ ] ( اِخ ) ده کوچکی است از
دهستان گله زن بخش
خمین شهرستان محلات که 40 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).
فتح آباد. [ ف َ ] ( اِخ ) ده کوچکی است از دهستان حومه
بخش مرکزی شهرستان ساوه که 62 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).
فتح آباد. [ ف َ ] ( اِخ ) دهی از دهستان زهرا از بخش بویین شهرستان
قزوین که در 15 هزارگزی بویین و کنار راه فرعی بویین به اشتهارد قرار دارد. جلگه ای معتدل و دارای 406 تن سکنه است. آب آنجا از قنات تأمین میشود. محصول عمده آن غلات ، چغندرقند، یونجه و شغل اهالی زراعت و جوال و گلیم بافی است. راه مالرو دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).
فتح آباد. [ ف َ ] ( اِخ ) دهی از دهستان غار بخش
ری شهرستان
تهران که در 3 هزارگزی جنوب باختری شهرری قرار دارد وجلگه ای معتدل و دارای 164 تن سکنه است. آب آنجا از قنات تأمین میشود. محصول عمده اش صیفی ، سبزی ، چغندرقند، و شغل اهالی زراعت است. کنار راه شوسه تهران به
قم واقع شده است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).
فتح آباد. [ ف َ] ( اِخ ) دهی از دهستان بهنام غرب بخش
ورامین شهرستان تهران ، که در هشت هزارگزی جنوب خاوری ورامین و 3 هزارگزی ایستگاه پیشوا قرار دارد. جلگه ای ، معتدل ، مالاریایی و دارای 200 تن سکنه است. آب آن از قنات تأمین میشود و محصول عمده آن غلات ، صیفی ، چغندرقند و شغل اهالی زراعت است. راه مالرو دارد و از طریق پیشوا اتومبیل میتوان برد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).
فتح آباد. [ ف َ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان بهنام وسط بخش ورامین شهرستان تهران ، که در شانزده هزارگزی باختر ورامین و دوازده هزارگزی باختر شوسه ورامین به تهران واقع است. جلگه یی معتدل و مالاریایی و دارای 335 تن سکنه است. راه مالرو دارد و از طریق باغ خواص ماشین میتوان برد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).
فتح آباد. [ ف َ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان بزچلو از بخش
کمیجان شهرستان
اراک که در چهارهزارگزی خاور کمیجان قرار دارد. جایی کوهستانی ، سردسیر و دارای 542 تن سکنه است. آب آنجا از قنات تأمین میشود. محصول عمده اش غلات ، بنشن ، پنبه و شغل اهالی زراعت است. راه مالرو دارد و در فصل خشکی اتومبیل میتوان برد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2 ).
