الکترونگاتیوی

الکترونگاتیوی یا الکترونگاتیویته یک اتم میزان تمایل نسبی آن اتم برای کشیدن جفت الکترون به سمت هستهٔ خود است. یک نوترون میزان تمایل زیاد آن اتم برای کشیدن یک پروتون به سمت الکترون خود است.
Peter Atkins and Julio de Paula, Physical chemistry, W. H. Freeman; 8th edition, U.S.A, 2006. ISBN 0-7167-8759-8
اتم وقتی در لایه ظرفیت خود الکترون کمتری داشته باشد تمایلش به گرفتن یا دادن الکترون بیشتر می شود. هرچه عنصری تمایل بیشتری به گرفتن الکترون داشته باشد الکترونگاتیوتر است.
اگرچه الکترونگاتیویته، قطبیت پیوندهای شیمیایی بین اتم های یک مولکول را تعیین می کند اما عامل تعیین کننده قطبیت کلی مولکول نیست چون مولکول می تواند دارای مرکز تقارن باشد. در این حالت قطبیت پیوندها نسبت به هم به گونه ای خنثی می شود که قطبیت کلی مولکول را صفر در نظر می گیرند؛ بنابراین در مولکول هایی که فاقد مرکز تقارن مولکولی هستند می توان قطبیت کلی مولکول را با تعیین جهت بردار گشتاور دو قطبی در آنها نتیجه گرفت.
الکترونگاتیوی بایک مقیاس نسبی سنجیده می شود. دراین مقیاس برای اجتناب از درج اعداد منفی، به اتم فلوئور به عنوان الکترونگاتیوترین عنصر، الکترونگاتیوی ۴ نسبت داده شده است و مقادیر الکترونگاتیوی برای عنصرهای دیگر نسبت به این مقدار محاسبه می شود. در این محاسبات، گازهای نجیب را در نظر نمی گیرند، زیرا این عناصر به تعداد کافی ترکیب های شیمیایی تشکیل نمی دهند. به طور کلی مقادیر الکترونگاتیوی در یک گروه از عناصر از بالا به پایین کاهش و در یک دوره از جدول تناوبی از چپ به راست افزایش می یابد؛ بنابراین کم ترین مقدار الکترونگاتیوی را بعلت ناپایدار بودن فرانسیم می توان سزیم در پایین و سمت چپ جدول در نظر گرفت و بیش ترین مقدار الکترونگاتیوی (با چشم پوشی از گازهای نجیب) را به اتم فلوئور در بالا و سمت راست جدول نسبت داد.