دندان پیش

دندان های پیش یا دندان های پیشین (به انگلیسی: Incisors)، همان چهار دندان پیشین (جلویی) پستانداران چنددندانی است. این دندان ها هم در آروارهٔ پایین و هم فک بالا جای دارد.
دندان های پیش میانی در بالا (فک بالا، نزدیک ترین به مرکز لب ها)
دندان های پیش کناری در بالا (فک بالا، در دو سوی دندان های پیش مرکزی)
دندان های پیش میانی در پایین (فک پایین، نزدیک ترین به مرکز لب ها)
دندان های پیش کناری در پایین (فک پایین، در دو سوی دندان های پیش مرکزی) کودکان اگر تمام دندان های شیری شان در آمده باشد، آن ها هم هشت دندان پیش دارند و این دندان ها هم نام دندان های دائمی اند.
این دندان ها در پستانداران همه چیزخوار مانند انسان، برای تیز بریدن مواد پیشرفت پیدا کرده اند. در گربهها بریدن گوشت با دندان های نیش و Carnassial انجام می شود برای همین این دندان ها، کوچک مانده اند. در فیلها دندان های پیشین بالایی خم شده اند و به شکل عاج در آمده اند. در ناروالها این عاج به صورت مستقیم و پیچ خورده به دور خود، رشد کرده است. در جوندگان دندان های پیشین در طول زندگی همواره رشد می کند و با جویدن ساییده و کوتاه می شود.
انسان بزرگسال معمولاً هشت دندان پیش در چهار گونه دارد، از هر گونه، دو دندان:
برخی از نخستی سانان مانند گربه و اسب، ۱۲ دندان پیش و جوندگان، چهار دندان پیش دارند در حالی که روباه، ۹ و خرگوش ۶ دندان پیش دارد.

دندان پیش (incisor)
دندان تیز جلوی دهان پستانداران. دندان های پیشین برای گاز گرفتن یا تکه تکه کردن غذا به کار می آیند. از آن جمله است هنگامی که خرگوش یا گوسفند علف می خورند. جوندگان، مثل موش های صحرایی و سنجاب ها، دندان های پیشین بزرگی دارند که مرتباً رشد می کنند و برای جویدن سازش یافته اند. عاج فیل نیز دندان پیشین بسیار بزرگی است. در انسان، دندان های پیشین چهار دندان مرکزی جلوی هر آرواره اند.