محمد بن عبدالفتاح تنکابنی

[ویکی فقه] تنکابنی، محمدبن عبدالفتاح، معروف به سراب، حکیم، فقیه، محدّث و اصولی قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم است.
در ۱۰۴۰ در سراب از نواحی رامسر در خانواده ای عالم و پرهیزگار به دنیا آمد.

فعالیت علمی
مقدّمات علوم اسلامی را در مدارس تنکابن فرا گرفت، سپس به اصفهان رفت و از علمای برجسته آن جا چون محمدتقی مجلسی ، محمدباقر مجلسی و آقاحسین خوانساری بهره برد.
تنکابنی در فقه ، شاگرد محمدباقر سبزواری ، مؤلف ذخیره المعاد ، و در فلسفه شاگرد رجب علی تبریزی بود.
تنکابنی از محمدباقر سبزواری، محمدباقر مجلسی، محمدعلی استرآبادی، شیخ علی مشهدی معروف به علی صغیر و علی بن محمد معروف به علی کبیر و محمدصادق حسینی اجازه روایت گرفت.
او خود نیز از مشایخی بود که اجازه روایت می داد و علمایی چون محمد شفیع لاهیجی، میرمحمدحسین حسینی خاتون آبادی، نوه دختری محمدباقر مجلسی، از او اجازه روایت دریافت کردند.
سلسله اجازه محدّثانِ دو قرن بعد نیز به او منتهی می شود.

فرزندان
دو فرزند او، محمدصادق و محمدرضا تنکابنی، از جمله محدّثان و علمای زمان خود بودند که از وی اجازه روایت گرفتند.
محمدصادق از شاگردان علامه مجلسی بود و محمدرضا طبع شعر داشت و رضا تخلص می کرد.

درگذشت
...