مسیریابی

مسیریابی (شبکه). مسیریابی (به انگلیسی: Routing) فرآیندی برای انتخاب بهتربن مسیر در شبکه های داخلی و خارجی است و نقش مؤثری در ارسال داده ها در یک شبکه دارد. پروتکل های مسیریابی می تواند بین انواع مختلفی از شبکه ها، مثل شبکه تلفن و اینترنت برقرار شوند. این مسیریابی می تواند عامل ارسال بسته های منطقی از مبدأ به مقصد باشد. سخت افزارهای به کار رفته در یک شبکه شامل مسیریاب یا روتر (به انگلیسی: Router)، پل (Bridge)، دیوار آتش یا فایروال (به انگلیسی: Firewall) و سوئیچ می شوند. کامپیوترهایی که کارت شبکه دارنند می توانند بسته ها را ارسال کنند. این روند عامل ارسال براساس جداول می باشد و می تواند ثبت ها را در مقصد نگهداری کند. این جداول در حافظه دستگاه تشکیل می شوند.
ویکی پدیای انگلیسی
شبکه های کوچک دارای جداول دستی هستند. شبکه های بزرگ توپولوژی پیچیده ای دارند و به سرعت تغییر می کنند. به این طریق ساختار جداول غیرقابل طراحی خواهد شد. بیشتر این شبکه های تلفنی کلیدی (pstn) از این جداول استفاده می کنند و نقایص در مسیر این سیستم شناخته و رفع خواهند شد. مسیر یابی دینامیکی تلاشی برای حل مسئله و تشکیل ساختار خودکار جداول است. این براساس اطلاعات پروتکل مسیریابی عملی است. به این طریق شبکه ها از هر نقص ایمن خواهند شد. این دینامیک در اینترنت نقش فعال دارد. طراحی پروتکل ها به یک تماس ماهرانه نیاز دارد. نباید فرض کرد که شبکه سازی به نقطه اتوماسیون کامل رسیده است.
در این الگوریتم از الگوریتم bellman – ford استفاده می شود و می توان یک رقم و هزینه را برای هر لینک بین گروه های شبکه تعیین نمود. گره ها می توانند اطلاعات را از A به B بفرستند؛ و این از طریق مسیر کم هزینه عملی است. این الگوریتم خیلی ساده عمل می کند. ابتدا باید راه اندازی انجام شود. بخش های همجوار نیز باید شناخته شوند. هر گره به طور منظم می تواند هزینه کل را به مقصد بفرستد. گره های همجوار به بررسی اطلاعات و مقایسه یافته ها می پردازند. این عامل پیشرفت در جداول مسیریابی خواهد بود. تمام گره ها بهترین حلقه را کشف می کنند. وقتی یکی از گره ها کاهش یافت آنهایی که در همجوار هستند می توانند ورودی را خالی کنند و به مقصد بروند. به این طریق اطلاعات جدول ارائه خواهند شد. آن ها می توانند اطلاعات را در اختیار گره های مجاور قرار دهند. در نهایت اطلاعات ارتقا یافته دریافت می شوند و مسیر جدید شناخته خواهد شد.
وقتی از این الگوریتم استفاده می شود هر گره از داده های اصلی در الگوی شبکه ای استفاده خواهد نمود. در این شرایط تمام گره ها وارد شبکه می شوند و اطلاعات با یکدیگر در ارتباط خواهند بود. این گره ها می توانند اطلاعات را وارد نقشه کنند. به این طریق هر مسیریاب تعیین کننده مسیر کم هزینه به سمت دیگر گره ها خواهد بود. در نهایت یک الگوریتم با کوتاهترین مسیر به وجود می آید. این درخت می تواند ماحصل ترکیب این گره ها باشد. در این شرایط بهتر است این درخت در طراحی جدول استفاده شود و حلقه بعدی گره نیز مشخص گردد.

مسیر یابی یک الگوریتم برای برنامه های کامپیوتری است که هدف آن یافتن کوتاه ترین مسیر بین دو نقطه است. مسیر یابی یک راه کاربردی برای حل هزارتو ها است.
یافتن مسیر بین دو راس در یک گراف
یافتن کوتاه ترین مسیر با کمترین هزینه در یک گراف
مسیر یابی به مقدار زیادی به مسئله کوتاه ترین مسیر در نظریه گراف ها ارتباط دارد؛ که در واقع این مسئله به این موضوع می پردازد که چگونه سریع ترین، ارزان ترین (از لحاظ تعداد راس ها) و کوتاه ترین مسیر را بین دو نقطه در یک شبکه بزرگ بیابیم.
متد مسیریابی با شروع از یک راس و جستجو در راس های مجاور آن تا زمان رسیدن به راس مقصد یک گراف را جستجو می کند؛ که معمولاً هدف آن یافتن سریع ترین مسیر است. در حقیقت هدف الگوریتم مسیر یابی یافتن مسیری با کمترین تعداد راس استفاده شده است. به عنوان مثال می توان گفت که الگوریتم مد نظر ما همانند شخصی است که که قصد دارد از نقطه ای به نقطهٔ دیگری برسد؛ به جای این که این شخص تمام مسیرهای موجود را بررسی کند، در یک مسیر حرک می کند و فقط زمانی از مسیر خود منحرف می شود که مانعی بر سر راه وی وجود داشته باشد.
دو نکته مهم در مسیر یابی که باید به آن توجه شود به صورت زیر است: