ناوبری کور

ناوبری کور یکی از انواع روش های ناوبری در سیستم های رباتیک و هوشمند است. ناوبری کور اطلاعاتی را در مورد جابه جایی ربات بر اساس چرخش چرخ هایش، موتور یا مسافت سنج در اختیار آن می دهد. اطلاعات مربوطه از سنسورهای محیطی به دست نمی آیند. دو روش برای انجام ناوبری کور وجود دارد:
استفاده از رمزگذار چرخشی
استفاده از سامانهٔ ناوبری اینرسی
این روش از روش دیگر بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. دلیل آن ارزان بودن رمزگذارهای چرخشی است. برای اینکار تعداد تیک های به وجود آمده توسط رمزگذار که با چرخش موتور، محور یا چرخ به وجود می آید، محاسبه می شود و پس از آن این اطلاعات تبدیل به جابه جایی انجام شده و محل کنونی ربات می شوند. با وجود اینکه در بازوی های رباتیک که در محلی ثابت متصل هستند، این سامانه ها بسیار خوب عمل می کنند، برای ربات های متحرک دقت زیادی ندارند. مثال خوب آن سر خوردن یا گیر کردن چرخ ربات در یک مسیر است، در این حالت ربات فکر می کند که، در حال حرکت است، ولی در واقعیت ربات در جای خود درجا می زند. از این رو بهتر است که برای ربات های متحرک از یک یا چند سنسور محیطی دیگر مانند سنسور مادون قرمز یا سنسور ماوراصوت بهره گرفته شود.
در این روش چرخش موتور یا چرخ اندازه گیری نمی شود، بلکه با استفاده از شتاب دستگاه جابه جایی مورد محاسبه قرار می گیرد. این روش بالاترین دقت را در میان ناوبری های کور دارد اما دارای یک ایراد است. هزینهٔ ایجاد آن زیاد است و در عین حال با توجه به شناور بودن شتاب نیاز است که هر چند مدت یکبار اعداد به دست آمده را کالیبر کرد.
جی پی اس با وجود اینکه به مانند دیگر سامانه های ناوبری کور نیست ولی می توان از آن برای ناوبری و جهت یابی بهره گرفت.