زمین خوردن

بزمین افتادن سقوط

زمین خوردن. [ زَ خوَرْ / خُرْ دَ ] ( مص مرکب ) به زمین افتادن. سقوط. بر زمین افتادن نه به اراده. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). || تنزل فاحش کردن بها و قیمت چیزی ناگهان. سخت تنزل کردن بهای چیزی. سخت بی مشتری شدن چیزی که پیش پرمشتری بود. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).

ور کُلُوهِستِن