( شنشنة ) شنشنة. [ ش ِش ِ ن َ ] ( ع اِ ) گوشت. ( منتهی الارب ). مضغه یا قطعه از گوشت. ( از اقرب الموارد ). || پاره از هرچیزی. ( منتهی الارب ). || هجیر. شیمة. دَیْدَن. دأب. خوی. عادت. ( یادداشت مؤلف ). خو و طبیعت.( منتهی الارب ). خلق. طبیعت. عادت. ج ، شَناشِن. ( از اقرب الموارد ). خوی. ( نصاب ). خو و طبیعت و عادت لیکن استعمال این لفظ بمعنی خوی بد است. ( غیاث اللغات ).
- امثال :
شنشنةاعرفها من اخزم ؛ مصراعی از چند بیت منسوب به ابواخزم جد حاتم طائی است و مثل است ، نظیر «عاقبت گرگ زاده گرگ شود». ( یادداشت مؤلف ).
شنشنة. [ ش َ ش َ ن َ ] ( ع اِ ) نشنشة. صدای حرکت کاغذ و جامه نو. ( از لسان العرب ).
شنشنة. [ ش ِ ش ِ ن َ ] ( ع مص ) تبدیل کردن کاف به شین ، مثل لبیش بجای لبیک. ( یادداشت مؤلف ).
- امثال :
شنشنةاعرفها من اخزم ؛ مصراعی از چند بیت منسوب به ابواخزم جد حاتم طائی است و مثل است ، نظیر «عاقبت گرگ زاده گرگ شود». ( یادداشت مؤلف ).
شنشنة. [ ش َ ش َ ن َ ] ( ع اِ ) نشنشة. صدای حرکت کاغذ و جامه نو. ( از لسان العرب ).
شنشنة. [ ش ِ ش ِ ن َ ] ( ع مص ) تبدیل کردن کاف به شین ، مثل لبیش بجای لبیک. ( یادداشت مؤلف ).