بناپارتیسم

عقیده ای برای اداره حکومت منسوب به رژیم لویی بناپارت یا ناپلئون سوم.
لویی بناپارت
ناپلئون
عصر ناپلئون
در سال ۱۸۵۱ میلادی، در جریان یک کودتای نظامی، نوعی رژیم سیاسی مدافع سرمایه داری با ویژگی های متفاوت از لیبرالیسم کلاسیک پدید آمد.
اصطلاح بناپارتیسم را اولین بار کارل مارکس در یکی از کتبش به کار برد.
این نوع حکومت ها علی رغم آنکه مظهری از ارادهٔ کارخانه داران و سرمایه داران است، اما به لحاظ اجتماعی بر نیروی طبقاتی دهقانان و لمپن ها تکیه دارد.

بُناپارتیسم (Bonapartism)
نظامی سیاسی از دیکتاتوری نظامی فردی که ظاهراً براساس خواست مردم و با استفادۀ مکرر از همه پرسی برقرار می شود. این اصطلاح، که از نظام حکومتی ناپلئون (۱۷۹۹ـ۱۸۱۵) گرفته شده، به نظام های دیگر نیز اطلاق شده است؛ از جمله نظام خوان پرون در آرژانتین. در فرانسه، طرفداران ادعای خانوادۀ بناپارت دربارۀ تاج و تخت فرانسه، طی قرن ۱۹، بناپارتیست خوانده می شدند.