پیرایش پروتئین

پیرایش پروتئین فرآیندی است که طی آن بخش هایی از پروتئین ها به نام intein حذف شده و در مقابل قسمت هایی از آن با نام exteins از سر کربن انتهایی و نیتروژن انتهایی خود به یکدیگر متصل می شوند. دو اسید آمینه ی سیستئین و سرین در این فر آیند نقش مهمی را ایفا کرده و زنجیره ای از اسید آمینه های هسته دوست را در پروتئین ایجاد می کنند. پیرایش پروتئین ها نیازی به انرژی حاصل از آدنوزین تری فسفات یا گوانوزین تری فسفات و همچنین عامل های کمکی خارجی ندارد.
Protein splicing mechanism and intein structure
چهار دسته از این مولکول ها با نام های intein کوچک وintein بزرگ، ترانس پردازشی، و نوع مربوط به آلانین، وجود دارد. inteinدر پیرایش پروتئین های بزرگ دارای قلمروهای پیرایشی کربوکسیل انتهایی وآمینو انتهایی و همچنین یک قلمروی اندونوکلئازی هستند. intein های کوچک تنها دارای دو قلمروی کربوکسیل انتهایی وآمینو انتهایی می باشند. trans splicing inteins دارای انشعاب هستند و به دوانتهای Cانتهایی و Nانتهایی تقسیم می شوند. نوع مربوط به آلانین نیز به جای سیستئین و سرین با آلانین وارد عمل می شود.
پیرایش پروتئین ها توسط دو گروه Anraku و Stevens در سال ۱۹۹۰ گزارش شد. هر دوی آن ها در واکوئل ساکارومیسز، پروتئین VMA1 را کشف کردند؛ که در هم آرای ATPase H+ قرار داشت. توالی کربن و نیتروژن انتهایی این پروتئین با ۷۰در صد سایر موجودات شبیه است و ۳۰ در صد شباهت با HO نوکلئاز مخمر دارد.