کپی برابر اصل فیلمی به نویسندگی و کارگردانی عباس کیارستمی محصول سال ۲۰۱۰ است.فیلم پس از نمایش در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۰ با برخوردهای متفاوتی همراه بود. ژولیت بینوش برای بازی در این فیلم جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن جشنواره فیلم کن ۲۰۱۰ را به خود اختصاص داد. عباس کیارستمی برای کارگردانی این فیلم در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۰ یکی از نامزدهای جایزه نخل طلا بود. این فیلم مورد توجه اکثر منتقدان قرار گرفت.
راتن تومیتوز به این فیلم نمره ۸۸ از ۱۰۰ نمره داد.
دیوید دنبای در نیویورکر در مورد این فیلم نوشت: فیلم بسیار جذاب و بازگشت شکوهمند کیارستمی به عرصه فیلمسازی است.
استفن هولدن در نیویورک تایمز در مورد این فیلم نوشت: این فیلم در حال و هوای عاشقی، قبل از طلوع آفتاب و قبل از غروب آفتاب است.
پیتر برادشاو در گاردین گفت: کپی برابر اصل یک فیلم با ایده است، من کیارستمی را برای ساخت این اثر تحسین می کنم.
در نظرسنجی بی بی سی این فیلم در رده چهل و ششم فیلم های برتر قرن ۲۱ قرار گرفت. در این نظرسنجی که در سال ۲۰۱۶ صورت گرفت از ۱۷۷ نفر از منتقدان، نویسندگان، پژوهشگران و استادان دانشگاه در حوزه فیلم و سینما از سراسر جهان خواسته شده بود که ۱۰۰ فیلم محبوب خود که در قرن بیست و یکم میلادی ساخته شده است را انتخاب کنند.
جِیْمز میلر (شخصیت بازی شده توسطِ ویلیام شیمل)، نویسنده ای بریتانیایی است که برای ایرادِ سخنرانی دربارهٔ کتاب تازه اش تحت عنوان «کپی برابر اصل» به توسکانی (ایتالیا) آمده است. وی در این کتاب، مسئلهٔ «اصالت» را در قبال آثار هنری بی اهمیت دانسته است، با این استدلال که هر بازتولید یکِ اثر هنری، خود، اثری است اصیل؛ نیز هر اثر هنریِ اصل، خود یک نسخه برداری است از اثری به فرم دیگر. یک خانم فرانسویِ فروشندهٔ عتیقه جات که نامش تا پایان فیلم ناگفته می ماند (شخصیت بازی شده توسط بینوش)، چندین نسخه از کتاب میلر را خریداری کرده است و برای درخواست امضا از او، به همراه پسر یازده ساله اش در این سخنرانی حاضر شده است؛ اما به علت بی تابی پسرش از سرِ گرسنگی و مزاحمت او برای حاضران، مجبور می شود پیش از پایان سخنرانی، سالن را ترک کند؛ و ازاین رو پیش از رفتن، شمارهٔ تلفن خود را به مترجمِ همراهِ میلر می سپارد.
میلِرْ برای ملاقات این زن به مغازه اش رفته به او پیشنهاد پیاده روی در آبادیهای اطراف می دهد. در راه، نکته های ظریفتری در کتاب میلر میان آندو به بحث کشیده می شود، تا آنجا که میلر مدّعی می شود که حتی «مونالیزا» یک نسخه برداری است از زنی که مدلِ این نقاشی بوده است؛ خواه این زن واقعی بوده باشد یا خیالی.
به قصدِ بازدید از یک «نسخه برداری» معروف دیگر، میلر و شخصیت بینوش به یک موزهٔ هنری می روند. از این لحظه به بعد، اوقات زن داستان تلخ تر به نظر می رسد. به میلِرْ از لجبازی های پسرش می گوید، ولی متوجه می شود که از نظر میلر رفتار پسرش قابل دفاع است. در قهوه خانه ای در میان راه، میلر برای پاسخ دادن به تلفن همراهش لحظاتی از صحنه خارج می شود. در این میان، زنی کارمند در قهوه خانه، با تصور این که میلِرْ و شخصیت بینوش زن وشوهرند، با شخصیت بینوش دربارهٔ ازدواج و بخصوص اخلاق شوهرش (که به تصور او میِلرْ است) وارد صحبت می شود. شخصیت «بینوش» نیز بلافاصله نقش عوض می کند و زن قهوه خانه چی را در این مکالمه چنان همراهی می کند که انگار او و میلر واقعاً زن وشوهرند. وقتی میلِرْ به قهوه خانه بازمی گردد، شخصیت بینوش او را از این وانمود خبردار می کند. آندو از قهوه خانه خارج می شوند و از این جا به بعد، ماهیت صحبتهای میانشان به کلّی عوض می شود: به جای انگلیسی، به ترکیبی از فرانسوی و انگلیسی صحبت می کنند (میلر اذعان می کند که در مدرسه، فرانسوی، و نَه ایتالیایی، فراگرفته است)، و از آن عجیب تر این است که لحن صحبت هایشان به گونه ای تغییر می یابد که گویی آن ها زن و شوهریند که پانزده سال با هم زندگی کرده اند و انگار پسرِ زن، پسرِ هر دوی آنهاست. بحثها شخصی تر و خصوصی تر می شوند و در فیلم، به عمد، مشخص نمی شود که حقیقت کدام است: آیا ایندو دراصل زن و شوهرند و از ابتدای فیلم داشته اند نقش دو بیگانه را بازی می کرده اند، یا این که این دو، دو بیگانه اند که از جایی به بعد وانمود کرده اند زن و شوهرند. فیلم پس از چندی بحثهای اعتراف آمیز میان این دو نفر، و با پیشنهاد نوعی آشتی میانشان به پایان می رسد. Â
راتن تومیتوز به این فیلم نمره ۸۸ از ۱۰۰ نمره داد.
دیوید دنبای در نیویورکر در مورد این فیلم نوشت: فیلم بسیار جذاب و بازگشت شکوهمند کیارستمی به عرصه فیلمسازی است.
استفن هولدن در نیویورک تایمز در مورد این فیلم نوشت: این فیلم در حال و هوای عاشقی، قبل از طلوع آفتاب و قبل از غروب آفتاب است.
پیتر برادشاو در گاردین گفت: کپی برابر اصل یک فیلم با ایده است، من کیارستمی را برای ساخت این اثر تحسین می کنم.
در نظرسنجی بی بی سی این فیلم در رده چهل و ششم فیلم های برتر قرن ۲۱ قرار گرفت. در این نظرسنجی که در سال ۲۰۱۶ صورت گرفت از ۱۷۷ نفر از منتقدان، نویسندگان، پژوهشگران و استادان دانشگاه در حوزه فیلم و سینما از سراسر جهان خواسته شده بود که ۱۰۰ فیلم محبوب خود که در قرن بیست و یکم میلادی ساخته شده است را انتخاب کنند.
جِیْمز میلر (شخصیت بازی شده توسطِ ویلیام شیمل)، نویسنده ای بریتانیایی است که برای ایرادِ سخنرانی دربارهٔ کتاب تازه اش تحت عنوان «کپی برابر اصل» به توسکانی (ایتالیا) آمده است. وی در این کتاب، مسئلهٔ «اصالت» را در قبال آثار هنری بی اهمیت دانسته است، با این استدلال که هر بازتولید یکِ اثر هنری، خود، اثری است اصیل؛ نیز هر اثر هنریِ اصل، خود یک نسخه برداری است از اثری به فرم دیگر. یک خانم فرانسویِ فروشندهٔ عتیقه جات که نامش تا پایان فیلم ناگفته می ماند (شخصیت بازی شده توسط بینوش)، چندین نسخه از کتاب میلر را خریداری کرده است و برای درخواست امضا از او، به همراه پسر یازده ساله اش در این سخنرانی حاضر شده است؛ اما به علت بی تابی پسرش از سرِ گرسنگی و مزاحمت او برای حاضران، مجبور می شود پیش از پایان سخنرانی، سالن را ترک کند؛ و ازاین رو پیش از رفتن، شمارهٔ تلفن خود را به مترجمِ همراهِ میلر می سپارد.
میلِرْ برای ملاقات این زن به مغازه اش رفته به او پیشنهاد پیاده روی در آبادیهای اطراف می دهد. در راه، نکته های ظریفتری در کتاب میلر میان آندو به بحث کشیده می شود، تا آنجا که میلر مدّعی می شود که حتی «مونالیزا» یک نسخه برداری است از زنی که مدلِ این نقاشی بوده است؛ خواه این زن واقعی بوده باشد یا خیالی.
به قصدِ بازدید از یک «نسخه برداری» معروف دیگر، میلر و شخصیت بینوش به یک موزهٔ هنری می روند. از این لحظه به بعد، اوقات زن داستان تلخ تر به نظر می رسد. به میلِرْ از لجبازی های پسرش می گوید، ولی متوجه می شود که از نظر میلر رفتار پسرش قابل دفاع است. در قهوه خانه ای در میان راه، میلر برای پاسخ دادن به تلفن همراهش لحظاتی از صحنه خارج می شود. در این میان، زنی کارمند در قهوه خانه، با تصور این که میلِرْ و شخصیت بینوش زن وشوهرند، با شخصیت بینوش دربارهٔ ازدواج و بخصوص اخلاق شوهرش (که به تصور او میِلرْ است) وارد صحبت می شود. شخصیت «بینوش» نیز بلافاصله نقش عوض می کند و زن قهوه خانه چی را در این مکالمه چنان همراهی می کند که انگار او و میلر واقعاً زن وشوهرند. وقتی میلِرْ به قهوه خانه بازمی گردد، شخصیت بینوش او را از این وانمود خبردار می کند. آندو از قهوه خانه خارج می شوند و از این جا به بعد، ماهیت صحبتهای میانشان به کلّی عوض می شود: به جای انگلیسی، به ترکیبی از فرانسوی و انگلیسی صحبت می کنند (میلر اذعان می کند که در مدرسه، فرانسوی، و نَه ایتالیایی، فراگرفته است)، و از آن عجیب تر این است که لحن صحبت هایشان به گونه ای تغییر می یابد که گویی آن ها زن و شوهریند که پانزده سال با هم زندگی کرده اند و انگار پسرِ زن، پسرِ هر دوی آنهاست. بحثها شخصی تر و خصوصی تر می شوند و در فیلم، به عمد، مشخص نمی شود که حقیقت کدام است: آیا ایندو دراصل زن و شوهرند و از ابتدای فیلم داشته اند نقش دو بیگانه را بازی می کرده اند، یا این که این دو، دو بیگانه اند که از جایی به بعد وانمود کرده اند زن و شوهرند. فیلم پس از چندی بحثهای اعتراف آمیز میان این دو نفر، و با پیشنهاد نوعی آشتی میانشان به پایان می رسد. Â
wiki: کپی برابر اصل