نانچیکو (به ژاپنی: ヌ ン チ ャ ク) یک سلاح سرد سنتی ژاپنی (اوکیناوایی) است که از دو میله باریک تشکیل می شود که در انتها با یک زنجیر یا طناب کوتاه به هم متصل شده اند.
هیمو (Himo): طنابی که دو دسته نانچیکو را به هم متصل می کند.
آنا (Ana): سوراخی که طناب (Himo) از آن رد می شود و در دسته نانچیکو قرار دارد.
کوساری (Kusari): زنجیری که دو دسته نانچیکو با آن به بسته متصل شده اند. (بعضی از نانچیکوها دارای طناب و بعضی، زنجیر هستند)
کونتوه (Kontoh): جایی که زنجیر یا طناب به بدنه متصل می شود.
جوکونبو (Jukon-bo): قسمت بالایی دسته (نزدیک به دسته)
چوکونبو (Chukon-bu): قسمت مرکزی دسته
کیکونبو (Kikon-bu): قسمت پایینی دسته
کونته ای (Kontei): انتهای دسته ها
یک باور عامیانه بسیار معروف می گوید که نانچیکو در اصل یک ابزار خرمن کوبی برای جداکردن برنج از شلتوک بوده که کشاورزان ژاپنی آن را به شکل یک سلاح مرگبار درآوردند تا با آن به نبرد سامورایی ها بپردازند. اما در حقیقت کشاورزان اوکیناوایی نانچیکو را با تغییر در نوعی لگام اسب در سدهٔ هفدهم ابداع کردند. در آن زمان دایمیو ایالت ساتسوما که اوکیناوا را به نیز تصرف کرده بود، نگهداری سلاح برای کشاورزان را ممنوع کرده بود، به همین دلیل کشاورزان به سراغ سلاح های جایگزین دیگری رفتند. ظاهر نانچیکو طوری بود که مأموران حکومت آن را با نوعی اسباب بازی یا یک تکه چوب بی خطر اشتباه می گرفتند. در حالی که این تکه چوب معمولی در واقع سلاح دفاعی مؤثری بود.
با این حال نانچیکو در گذشته سلاح محبوبی نبود. این حقیقت را می توان از این نکته دریافت که در هیچ یک از ده ها کاتای سنتی کاراته از این وسیله استفاده نمی شود. این موضوع احتمالاً به دلیل کارایی ناچیز این سلاح در مقابل سلاح های دورزن همچون شمشیر و چوب بوده است، البته شخصی که مهارت خوبی در استفاده از نانچیکو داشت به راحتی می توانست چندین شخص مجهز به خنجر یا بی سلاح را شکست دهد. همچنین مخفی نگهداشتن نانچیکو هم بسیار آسان بود، در نتیجه در اوکیناوا نانچیکو در درجهٔ اول به عنوان یک وسیلهٔ دفاع شخصی در مقابل دزدان و اوباش مورد استفاده بود.
در دوران معاصر نانچیکو با توجه به ساختار ساده و کارآمدی بالا در مبارزهٔ خیابانی تولد دوباره ای یافته است. بخشی از این محبوبیت نیز به فیلم های بروس لی مربوط می شود. بروس لی از این سلاح در فیلم های خشم اژدها، راه اژدها، اژدها وارد می شود و بازی مرگ بهره جست .
هیمو (Himo): طنابی که دو دسته نانچیکو را به هم متصل می کند.
آنا (Ana): سوراخی که طناب (Himo) از آن رد می شود و در دسته نانچیکو قرار دارد.
کوساری (Kusari): زنجیری که دو دسته نانچیکو با آن به بسته متصل شده اند. (بعضی از نانچیکوها دارای طناب و بعضی، زنجیر هستند)
کونتوه (Kontoh): جایی که زنجیر یا طناب به بدنه متصل می شود.
جوکونبو (Jukon-bo): قسمت بالایی دسته (نزدیک به دسته)
چوکونبو (Chukon-bu): قسمت مرکزی دسته
کیکونبو (Kikon-bu): قسمت پایینی دسته
کونته ای (Kontei): انتهای دسته ها
یک باور عامیانه بسیار معروف می گوید که نانچیکو در اصل یک ابزار خرمن کوبی برای جداکردن برنج از شلتوک بوده که کشاورزان ژاپنی آن را به شکل یک سلاح مرگبار درآوردند تا با آن به نبرد سامورایی ها بپردازند. اما در حقیقت کشاورزان اوکیناوایی نانچیکو را با تغییر در نوعی لگام اسب در سدهٔ هفدهم ابداع کردند. در آن زمان دایمیو ایالت ساتسوما که اوکیناوا را به نیز تصرف کرده بود، نگهداری سلاح برای کشاورزان را ممنوع کرده بود، به همین دلیل کشاورزان به سراغ سلاح های جایگزین دیگری رفتند. ظاهر نانچیکو طوری بود که مأموران حکومت آن را با نوعی اسباب بازی یا یک تکه چوب بی خطر اشتباه می گرفتند. در حالی که این تکه چوب معمولی در واقع سلاح دفاعی مؤثری بود.
با این حال نانچیکو در گذشته سلاح محبوبی نبود. این حقیقت را می توان از این نکته دریافت که در هیچ یک از ده ها کاتای سنتی کاراته از این وسیله استفاده نمی شود. این موضوع احتمالاً به دلیل کارایی ناچیز این سلاح در مقابل سلاح های دورزن همچون شمشیر و چوب بوده است، البته شخصی که مهارت خوبی در استفاده از نانچیکو داشت به راحتی می توانست چندین شخص مجهز به خنجر یا بی سلاح را شکست دهد. همچنین مخفی نگهداشتن نانچیکو هم بسیار آسان بود، در نتیجه در اوکیناوا نانچیکو در درجهٔ اول به عنوان یک وسیلهٔ دفاع شخصی در مقابل دزدان و اوباش مورد استفاده بود.
در دوران معاصر نانچیکو با توجه به ساختار ساده و کارآمدی بالا در مبارزهٔ خیابانی تولد دوباره ای یافته است. بخشی از این محبوبیت نیز به فیلم های بروس لی مربوط می شود. بروس لی از این سلاح در فیلم های خشم اژدها، راه اژدها، اژدها وارد می شود و بازی مرگ بهره جست .
wiki: نانچیکو