ذوالمنن

صاحب منتها . صاحب عطاها .

( ~. مِ نَ ) [ ع . ] (ص مر. ) نک ذوالمن .

ذوالمنن. [ ذُل ْ م ِ ن َ ] ( ع ص مرکب ) صاحب منتها. صاحب عطاها. صاحب احسانها. || ( اِخ ) نامی از نامهای خدای تعالی ، تقدست اسمائه :
ای اختیار کرده سلطان روزگار
لابلکه اختیارخداوند ذوالمنن.درخورآن فضل که خواهی ترا
دولت و اقبال دهد ذوالمنن.آنچه کرده ست از کرم با بندگان امروز او
با رسولان کرد خواهد ذوالمنن روزشمار.او برگرفته رسم وراه پدر
چون جستن او طاعت ذوالمنن.مگر خدمت تست حبل المتین
که نوعی است از طاعت ذوالمنن.شعر او فردوس را ماند که اندر شعر اوست
هر چه در فردوس ما را وعده کرده ذوالمنن.گر روز قیامت برد ایزد به بهشتم
جوی می پر خواهم از ذوالمنن من.گرنه از بهر شنود و گفت مدح تو بدی
آدمی را نافریدی ذوالمنن گوش و دهن.ای قدیم رازدان ذوالمنن
در ره تو عاجزیم و ممتحن.سادس ماه ربیع الاَّخر اندر نیم روز
روز آدینه بحکم کردگار ذوالمنن.

۱. صاحب منت ها، صاحب عطاها و احسان ها.
۲. (اسم، صفت ) از صفات خدای تعالی.