(دَ لَ ) (اِ. ) تُرنج .
دباله
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
دباله. [ دَل َ / ل ِ ] ( اِ ) دبال که ترنج باشد. ( برهان ). ترنج را گویند. ( جهانگیری ). باتو. ( از برهان ) :
آمدن لاله و گذشتن او کرد
لاله رخسار من چو زرد دباله.
دباله. [ دَ ل َ ] ( اِخ ) نام جائیست به حجاز. ( معجم البلدان ).
آمدن لاله و گذشتن او کرد
لاله رخسار من چو زرد دباله.
ناصرخسرو.
دباله. [ دَ ل َ ] ( اِخ ) نام جائیست به حجاز. ( معجم البلدان ).
دباله . [ دَ ل َ ] (اِخ ) نام جائیست به حجاز. (معجم البلدان ).
دباله . [ دَل َ / ل ِ ] (اِ) دبال که ترنج باشد. (برهان ). ترنج را گویند. (جهانگیری ). باتو. (از برهان ) :
آمدن لاله و گذشتن او کرد
لاله ٔ رخسار من چو زرد دباله .
آمدن لاله و گذشتن او کرد
لاله ٔ رخسار من چو زرد دباله .
ناصرخسرو.
پیشنهاد کاربران
دَبّاله: ظرف دسته دار نگهداری و حمل مایعات گالن
دَبّاله: ظروف در دار نگهداری و حمل مایعات، در جنوب شرق کرمان به کار میرود
کلمات دیگر: