خشتک

( اسم ) ۱ - خشت کوچک . ۲ - پارچ. چهارگوش. زیر بغل جامه . ۳ - پارچه ای که میان دو پاچ. شلوار دوزند . ۴ - زیرکش جامه .

(خِ تَ ) (اِمصغ . ) پارچه ای که میان دو پاچه شلوار دوزند. ، ~ ِ کسی را جر دادن کنایه از: آبروی کسی را بردن ، به باد فحش و فضاحت گرفتن .

خشتک. [ خ ِ ت َ ] ( اِ مصغر ) مصغر خشت. ( از ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( از جهانگیری ). خشتچه. خشت کوچک. || پارچه چارگوشه زیر بغل جامه. ( از انجمن آرای ناصری ) ( از برهان قاطع ) ( از لغت محلی شوشتر نسخه خطی ). بغلک. خشتچه. سوزه. سونچه. لبنةالقمیص. کش بن. سعیده. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
کرد قباهای گل خشتک زرین پدید
کرد علمهای روز پرچم شب را نهان.بر قد لاله قمر دوخت قباهای زر
خشتک لفظی نهاد بر سر چینی قبا .آنکه قدرش چو کشد دامن رفعت بر چرخ
همچو خشتک بودش شکل زمین زیر بغل.خشت دیوانش بر صدره گردون خشتک
طرز بنیانش بر دامن آفاق طراز.آستین شاه نشینها که برون میدارند
چارسو خشتک و ایزاره فراویزنگار.تخریص ؛ خشتک پیراهن و جز آن معرب تیریز. تخریصه ؛ خشتک پیراهن و جزآن. خضمان ؛ گریبان و خشتک پیراهن. ( منتهی الارب ). || پارچه چارگوشه میان تنبان و شلوار. ( از برهان قاطع ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). پارچه مربع نشیمن گاه از شلوار. ( یادداشت بخط مؤلف ) :
همه بخشتک شلوار برنشینم و بس
نه اسب تازی باید مرا نه سازبزر. || آئینه ٔزانو. ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ). خشتچه :
بی رضایت هر که پوید یک قدم
خشتک زانوی او برکنده باد.|| خَشتَق. ( یادداشت بخط مؤلف ). رجوع به خشتق شود. || دو پاره برنجین مربع قطور است که در آسیاهای آبی گذارند. ( یادداشت بخط مؤلف ). || کنایه از فرج زنان. ( لغت محلی شوشتر نسخه خطی ).

۱. قسمت میانی شلوار که دو پاچۀ آن به هم وصل می کند یا تکه پارچه ای که در این قسمت دوخته می شود.
۳. [قدیمی] تکه پارچه ای که در زیر بغل لباس دوخته می شد: پُر زَر و دُر گشته ز تو دامنش / خشتک زر سوزۀ پیراهنش (نظامی۱: ۱۳ ).

بَچ
گَل بچ