بوسلیک

باستانی پاریزی، ابراهیم (۱۳۵۳). «حافظ چندین هنر» (PDF). گوهر. نورمگز (۲۰): ۷۱۱–۷۰۴. دریافت شده در ۳۱ دسامبر ۲۰۱۶.
ثابت زاده، منصوره (۱۳۸۳). «بوسلیک». دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۰۲۵-۰۴-۱.
ثابت زاده، منصوره (۱۳۹۵). موسیقی تاجیکستان: بررسی موسیقی شش مقام و موسیقی های فارس زبانان مارواء النهر. تهران: نشر زوار. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۰۱-۴۰۹-۳.
دهخدا، علی اکبر. «لغتنامه دهخدا، مدخل ابوالمثل». دریافت شده در ۱ آوریل ۲۰۱۸.
دهخدا، علی اکبر. «لغتنامه دهخدا، مدخل ابوسلیک». دریافت شده در ۱ آوریل ۲۰۱۸.
فخرالدینی، فرهاد (۱۳۹۴). تجزیه و تحلیل و شرح ردیف موسیقی ایران. نشر معین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۱۶۵-۰۹۸-۰.
طلایی، داریوش (۱۳۹۴). تحلیل ردیف. تهران: نشر نی. شابک ۹۷۹-۰-۸۰۲۶۰۵-۰۲-۲.
بوسَلیک نام یکی از مقام های موسیقی است. در موسیقی قدیم ایران، بوسلیک جزو مقام های دوازده گانهٔ اصلی بود و بعد از تحول موسیقی ایران از موسیقی مقامی به موسیقی دستگاهی، بوسلیک به شکل یک گوشه در دستگاه نوا به جا مانده است اگر چه به دستگاه شور نزدیکی بیشتری دارد. بوسلیک در موسیقی سنتی عربی و ترکی نیز دیده می شود، اما فواصل آن با آنچه در متون قدیمی است متفاوت است.
احتمال می رود که نام بوسلیک، برگرفته از نام یک شخص حقیقی باشد؛ برخی منابع از شاعری با همین نام یاد کرده اند و برخی دیگر شخصی با نام ابوسالک که نزد فیثاغورث کار می کرده را منشأ این نام دانسته اند. به طور مشابه، برخی ریشهٔ این مقام را در نظریات فیثاغورث در مورد طبقه بندی موسیقی می دانند اما بسیاری آن را در چارچوب نظریه ادوار که توسط صفی الدین ارموی مستندسازی شد تعریف می کنند.
منابع متعددی معتقدند که نام بوسلیک از شخصی به نام بوسلیک یا ابوسالک گرفته شده است. برخی وی را غلام فیثاغورث دانسته اند. از سوی دیگر علی اکبر دهخدا هم از شاعری به نام ابوسُلَیک گرگانی نام برده است که در دورهٔ صفاریان می زیست. منوچهری دامغانی نیز از وی در کنار دیگر شاعران پیشگام دورهٔ سامانیان چنین یاد کرده است:.