بس امدن

( بس آمدن ) بس آمدن. [ ب َ م َ دَ ] ( مص مرکب ) کافی بودن. بیشتر با کس و چیز همراه است.
- بس آمدن با کسی ، بر کسی ، به کسی ، از کسی ؛ کافی بودن در زور و قوت باحریف. ( آنندراج ) ( فرهنگ نظام ). حریف شدن در زور و قوت با کسی یا بر کسی. ( فرهنگ فارسی معین ). توانستن. قابل گشتن. برابر شدن. ( ناظم الاطباء ). با او برابری توانستن. با او معادل آمدن در نیرو و زور و علم و جز آن. مقاومت توانستن با او. بسنده بودن با کسی. برابری کردن :
حرب دعوی کرد که من حرب حمزةالخارجی را برخاسته ام که این سپاه عرب با او همی بس نیایند. ( تاریخ سیستان ).
با یک تنه تن خود چون بس همی نیایی
اندر مصاف مردان کی مرد هفت و هشتی.

ناصرخسرو.

بر کنیزک بس نمی آمد که حجاب حیا از میان برداشته بود. ( کلیله و دمنه ).
گر بشمری بیاید بس از سپاه زنگ.

سوزنی.

صبر با عشق بس نمی آید
یار فریاد رس نمی آید.

انوری.

خراب گشتم و برخویش بس نمی آیم
که هیچ با چوتویی همنفس نمی آیم.

امیرخسرو.

ز دست جور نمی خواهمت که بینم روی
ولیک با دل خود کام بس نمی آیم.

امیرخسرو ( از فرهنگ نظام ).

پس با خود بس آی وترک آرزوانه خود بگوی. ( معارف بهاء ولد به چ فروزانفر چ 1333 ص 43 ).
آرزو خار و خسی نیست که آخر گردد
ورنه با شعله خوی تو که بس می آید.

صائب.

- بس آمدن با چیزی ؛ کفایت کردن و مقابله کردن با چیزی. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

لغت نامه دهخدا