خوردنگاه محل غذا
خوردنگه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خوردنگه. [ خوَرْ / خُرْ دَ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) خوردنگاه. محل غذا. جای خوراک. مأکل. ( یادداشت مؤلف ) :
یکی عید گرانمایه جمال ماه ذی الحجة
یکی نوروز فرخنده کمال ماه فروردین
از این آراسته شد کعبه چون خوردنگه خسرو
وزآن افروخته شد دشت چون خوردنگه شیرین.
یکی عید گرانمایه جمال ماه ذی الحجة
یکی نوروز فرخنده کمال ماه فروردین
از این آراسته شد کعبه چون خوردنگه خسرو
وزآن افروخته شد دشت چون خوردنگه شیرین.
لامعی.
کلمات دیگر: