گرستن

( مصدر ) گریستن : کسی را که در دل بود درد و غم گرستنش درمان بود لاجرم .

(گِ رِ تَ ) (مص ل . ) مخفف گریستن .

گرستن. [ گ ِ رِ ت َ ] ( مص ) مخفف گریستن است که گریه کردن باشد. ( غیاث ) ( برهان ) ( آنندراج ) :
کسی را که در دل بود درد و غم
گرستنش درمان بود لاجرم.خروشید و بگرست و نالید زار
تو گفتی شدش دیده ابر بهار.هیچ چشمی نشناسم که نه از بهر تو کرد
مجلس محتشمی را بگرستن طوفان.مرا گویند مگری کز گرستن
چو مویی شد بباریکی ترا تن.همیشه جای بی انبوه جستی
که بنشستی به تنهایی گرستن.گرستن بهنگام با سوک و درد
به از خنده نابهنگام سرد.منگر اندر بتان که آخر کار
نگرستن گرستن آرد بار.و از گرستن رطوبات زجاجی و ملحی به حکم قوت حرارت غریزی منحل و مضمحل شد. ( سندبادنامه ص 291 ).
چون نیک بدیدم که نداری سر سعدی
بر بخت بخندیدم و بر خود بگرستم.- برگرستن ؛ بگریستن. گریستن. گریه کردن :
گرفتند مریکدگر را کنار
بدرد جگر برگرستند زار.- گرستن گرفتن ؛ گرستن آغازیدن :
گرستن گرفت از سر صدق و سوز
که ای یار جان پرور دلفروز.پسر چندروزی گرستن گرفت
دگر با حریفان نشستن گرفت.

= گریستن