گرازیدن

( مصدر ) با ناز و تبختر رفتن : فی جنات النعیم در باغهای ناز و نعمت می نازند و می گرازند .

(گُ دَ ) (مص ل . ) خرامیدن ، به ناز راه رفتن .

گرازیدن. [ گ ُ دَ ] ( مص ) به تبختر رفتن. ( صحاح الفرس ). به ناز و تکبر و غمزه به راه رفتن و خرامیدن باشد. ( برهان ) ( آنندراج ).رفتاری از روی ناز و تکبر. ( جهانگیری ) :
آهو همی گرازد گردن همی فرازد
گه سوی کوه تازد گه سوی راغ و صحرا.گرازید بهرام چون بنگرید
یکی کاخ پرمایه آمد پدید.گرازیدن گور و آهو به دشت
بر این گونه هرچند خوشی گذشت.پادشا باش و به ملک اندر بنشین و بگیر
شادمان باش و بشادی بخرام و بگراز.خوش خور و خوش زی ای بهار کرم
در مراد دل و هوا بگراز.به روز نبرد آن هزبر دلیر
شتابد چو گرگ و گرازدچو شیر.پشت بدخواهان شکن بر فرق بدگویان گذر
پیش بت رویان نشین نزدیک دلخواهان گراز.به چنین اسب نشین وبه چنین اسب گذر
به چنین اسب گذار و به چنین اسب گراز.بشنو پند بدین اندر و بر حق بایست
خویشتن کژ مکن و خیره چو آهو مگراز.ترا نامه همی برخواند باید
تو در نامه چو آهو چون گرازی.دلا چه داری انده به شادکامی زی
بتا به غم چه گدازی به ناز و لهو گراز.چون خواجه ترا کدخدای باشد
با فتح چمی با ظفر گرازی.تا ز گرازیدن و چمیدن گویند
در چمن خرمی چمی و گرازی.نیستم مولود پیرا کم بناز
نیستم والد جوانا کم گراز.

با ناز و تکّبر راه رفتن، خرامیدن: باغ ملک تو را مباد خزان / تا در او چون بهار بگرازی (انوری: ۴۷۸ ).