( ~ . اُ دَ ) (مص ل . ) اتفاقاً عبور کردن ، از جایی به طور اتفاقی رد شدن .
گذر افتادن
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
گذر افتادن. [ گ ُ ذَ اُ دَ ] ( مص مرکب ) گذر اوفتادن. اتفاقاً عبور کردن از جایی. به طور اتفاقی رد شدن : ناگاه مادر او را گذر بدانجا افتاد. ( قصص الانبیاء نسخه خطی مؤلف ص 178 ).
قضا را چنان اتفاق اوفتاد
که بازم گذر بر عراق اوفتاد.
بیار نفحه ای از گیسوی معنبر دوست.
حاصل خرقه و سجاده روان دربازم.
گذر افتاد بر اصطبل شهم پنهانی.
گذر عارف و عامی همه بر دار افتد.
او را بغلط بر سر خاکم گذر افتاد.
قضا را چنان اتفاق اوفتاد
که بازم گذر بر عراق اوفتاد.
سعدی ( بوستان ).
صبااگر گذری افتدت به کشور دوست بیار نفحه ای از گیسوی معنبر دوست.
حافظ ( دیوان چ قزوینی ص 43 ).
به خرابات مغان گر گذر افتد بازم حاصل خرقه و سجاده روان دربازم.
حافظ.
دوش در خواب چنان دید خیالم که سحرگذر افتاد بر اصطبل شهم پنهانی.
حافظ.
می خوران را شه اگر خواهد بر دار زندگذر عارف و عامی همه بر دار افتد.
قاآنی.
جان بیشتر از وعده به تن آمده ، گویی او را بغلط بر سر خاکم گذر افتاد.
وحشی جوشقانی ( از آنندراج ).
کلمات دیگر: